Abel (król duński)
Z Wikipedii
Abel (1218 (?)[1] - 29 czerwca 1252) - król duński w latach 1250 - 1252, syn Waldemara II Zwycięskiego i księżniczki portugalskiej Berengárii.
W momencie, gdy na tron Danii wstąpił jego brat Eryk IV, Abel rozpoczął trwającą wiele lat wojnę domową. Wojna ta zakończyła się w 1250, gdy król zginął w podejrzanych okolicznościach podczas uczty u Abla. Abel wstąpił więc na tron w atmosferze podejrzeń o zamordowanie swojego brata -- powstało o nim wtedy powiedzenie "Abel z imienia, Kain z uczynków" (duń. Abel af navn, Kain af gavn).
W roku 1237 Abel ożenił się z Matyldą, córką holsztyńskiego hrabiego Adolfa. Od tego momentu pod wpływem żony polityka króla była zorientowana na południe (Niemcy); m.in. niemieckim miastom Hamburgowi, Lubece, Rostockowi i Wismarowi udzielił Abel rozszerzonego dostępu do duńskich portów i rynku rybnego.
Podwyższenie podatków spowodowało powstanie Fryzów; skierowana przeciwko nim wyprawa zbrojna poniosła klęskę w 1252 pod Oedensworth, a Abel został zamordowany podczas ucieczki z pola przegranej bitwy.
Przypisy:
- ↑ Wg Palle Lauring, Danmarks Konger rok urodzenia Abla nie jest znany.
| Poprzednik Eryk IV Denar od pługa |
Władcy Danii | Następca Krzysztof I |
