Śmierć w Wenecji
Z Wikipedii
Śmierć w Wenecji (niem. Der Tod in Venedig) – nowela Tomasza Manna wydana w 1912 roku. Jest uważana za najważniejszą krótką formę Manna – również dlatego że porusza homoseksualny wątek platonicznej miłości do młodego chłopca. Na podstawie tej noweli Luchino Visconti zrobił film o tym samym tytule z Dirkiem Bogarde w roli głównej, który wszedł na ekrany w 1971 r.
Nowela opowiada historię starzejącego się utytułowanego literata Gustawa von Aschenbacha, który udaje się w podróż do Wenecji, gdzie zakochuje się w polskim chłopcu Tadziu. Aschenbach spędza czas na plaży Lido i w hotelu w pewnym stopniu śledząc chłopca i jego rodzinę. W momencie rozpaczy chce uciec z wydającej się mu duszną Wenecji – jednak przez przypadek zostaje. Okazuje się, że kufer z jego rzeczami zostaje wysłany przez pomyłkę niewłaściwym pociągiem. Wraca do Hotelu Kąpielowego. Ostatecznie pobyt w Wenecji doprowadza do jego śmierci, ponieważ wybucha epidemia cholery, na którą Aschenbach umiera patrząc na bawiącego się z kolegami na plaży Tadzia. Uczucie do Tadzia przedstawione jest jako platoniczne uwielbienie dla piękna chłopca - które Aschembach oddaje przez np. mityczne porównania chłopca do Feaka, Apolla.
Tomasz Mann przebywał w 1912 roku z rodziną na wakacjach w Wenecji – gdzie, jak wspomina w pamiętnikach żona Manna Katja, zobaczył pierwowzór Tadzia. Prawdopodobnie był nim zmarły w 1986 roku Baron Władysław Moes. Zmiana imienia miałaby być pomyłką Manna, który błędnie zinterpretował skrót imienia Władzio jako Adzio.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- Prawdziwy Tadzio – artykuł na temat inspiracji Tomasza Manna
- Tadzio – strona poświęcona miłości Tomasza Manna do Tadzia
- Władysław Moes – zdjęcia dorosłego Tadzia, czyli Władysława Moesa
