Nieuwe figuratie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Na de Tweede Wereldoorlog voelden heel wat kunstenaars zich geroepen afstand te doen van de tot dan gevestigde opvattingen omtrent figuratie en Expressionisme. Vanuit het abstraheren creëerden enkele schilders een nieuwe visie en ontstond de Nieuwe figuratie.
Het werd een conglomeraat van verscheidene elementen, waarbij het inbrengen van witte vlakken in het schilderij, om aanwezigheid te manifesteren door afwezigheid, opviel als creatief element. Het integreren van voorwerpen, zelfs levende wezens, betekende het picturaal tegen elkaar uitspelen van natuur en cultuur. Het aanbrengen van spiegels in het schilderij bracht niet alleen de reliëfwerking teweeg, maar evengoed een assimilatie van de toeschouwer met het artistieke werk. Men aarzelde niet met de inbreng van triviale niet gepoëtiseerde elementen en uitbeeldingen.
Kunstenaars die vallen binnen de noemer Nieuwe Figuratie zijn in Nederland: Alphons Freymuth, Reinier Lucassen, Pieter Holstein en Sipke Huismans. In Vlaanderen zijn Roger Raveel, Etienne Elias en Raoul De Keyser de bekende vertegenwoordigers.
