Musicalfilm
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De musicalfilm, filmmusical of muziekfilm is een filmgenre waarin een mengelmoes van dans en gezongen liederen (die door de personages worden gezongen) in het verhaal worden verweven (soort van zangspel). De liedjes worden gebruikt om het plot vooruit te helpen of om de ontwikkeling van de karakters te verduidelijken. Een subgenre van de musicalfilm is de musicalkomedie, die een sterk humoristisch element toevoegt aan het verhaal.
De musicalfilm was een natuurlijke voortvloeiing uit het musicaltheater. Het grootste verschil tussen film en theater is het gebruik van veel decors en verschillende locaties, wat in een theater onpraktisch tot onmogelijk zou zijn. De musicalfilms bevatten meestal wel overeenkomsten met theater: de acteurs zingen meestal hun lied en dans alsof er een publiek aanwezig is. In zekere zin wordt bij film de kijker het aanwezige publiek, aangezien de acteur regelmatig direct in de camera kijkt om zijn gevoelens te uiten terwijl hij/zij zingt. Het lijkt wel of het publiek een soort van geheime 'vriend' is aan wie de speler zijn gevoelens kwijt kan.
[bewerk] Geschiedenis
In de film The Jazzsinger (1927) met Al Jolson wordt voor het eerst gewerkt met muziek, er wordt nl in vier sequenties gezongen. In 1928 gaven de Warner Brothers de release uit van een volledig gesproken film Lights of New York van Bryan Foy, waarin een muzikale sequentie zat in een nachtclub. Het enthousiasme van het publiek was zo groot dat in minder dan een jaar alle belangrijkste studio's uitsluitend films met geluid maakten. De eerste film die kan worden omschreven als filmmusical was The Broadway Melody van Harry Beaumont, die meteen ook een enorme hit werd en de Academy Award voor Beste Film won in 1929.
Er waren al gauw heel veel verschillende filmmusicals. Lange, moeilijke en tragische verhalen maar ook kleine, vrolijke en luchtige verhalen. Eind 1930 was het publiek oververzadigd van filmmusicals en de studio's werden gedwongen om de gezongen muziek uit de films te snijden die toen werden vrijgegeven. Als voorbeeld hierbij Life of the Party (1930), oorspronkelijk bedoeld als volledige kleurenfilm en volledig gesproken filmmusical. Alvorens de film werd vrijgegeven werden de liederen echter verwijderd. Hetzelfde gebeurde bij Fifty Million Frenchmen (1931) en Manhattan Parade (1932). Het publiek begon al snel kleur met filmmusicals te associëren en zo resulteerde de daling in de musicalpopulariteit ook in een daling in het gebruik van kleur.
In 1933 kende de filmmusical weer een heropleving, regisseur/choreograaf Busby Berkeley (1895-1976), bekend van onder andere 42nd Street) breidde traditionele dansnummers uit met ideeën die hij had opgedaan als soldaat. Zo gebruikte hij experimentele beelden die als basis dansers en zangers vormden. Ook Fred Astaire (1899-1987) was met zijn ritmische koppeling van beeld en geluid niet weg te denken uit de musicalwereld.
Tijdens het einde van de jaren 40 tot in de jaren 50 maakte de erg belangrijke producer Arthur Freed de overgang van de ouderwetse eentonige musicalfilms tot iets heel nieuw. Freed selecteerde zijn eigen acteurs en was er verantwoordelijk voor dat veel steracterus hun hoogtepunt beleefden. Enkele voorbeelden zijn: The Wizard of Oz (1939), Meet Me in St. Louis (1944), Singing in the Rain (1952).
Sinds de jaren 50 is de populariteit van filmmusicals gedaald. Als oorzaak wordt voornamelijk de opkomst van de Rock-'n-roll gegeven. De meeste musicals die nadien gemaakt worden zijn remakes van succesvolle theatermusicals, bijvoorbeeld The Sound of Music (1965).
Na de jaren 60 is de trend ontstaan musicalfilms te mijden. In de plaats daarvan gebruikt men vooral bekende popnummers als achtergrondmuziek, wat ook een belangrijke commerciële rol heeft. Enkele uitzonderingen hierop zijn films over acteurs, dansers of zangers en natuurlijk de animatiefilm.
In het begin van de jaren 2000 kent de musicalfilm weer even een revival met nieuwe werken zoals Moulin Rouge! (2001), Chicago (2002) en The Phantom of the Opera (2004).
Een grote uitzondering op de hele vorige geschiedenis is de Bollywoodfilm, de Indiase filmindustrie. Daar zijn filmmusicals altijd de grote meerderheid van de films geweest.
