Morotai

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Morotai is een eiland dicht bij het grotere Halmahera in het noorden van de Molukken in Indonesië. Het is 2463 km² groot en het hoogste punt is 1090 m.

[bewerk] Geschiedenis

Tijdens de Tweede Wereldoorlog gebruikten de Japanners het eiland als vliegbasis. Tussen 15 en 20 september 1944 werd het eiland door de geallieerden op de 500 Japanse verdedigers heroverd door de 31e infanterie brigade van het Amerikaanse leger. Vanaf dat moment werd het eiland gebruikt als vliegbasis voor de geallieerde opmars tegen het Japanse keizerrijk. Er waren twee start- en landingsbanen op het eiland aanwezig: een baan voor bommenwerpers: 'Guama', en een baan voor jachtvliegtuigen: 'Pitu'.

Op 9 september 1945 tekende de Japanse bevelhebber luitenant-generaal Teshima de formele overgave van het tweede Japanse keizerlijke leger (126.000 man sterk) in Nederlands-Indië ten overstaan van de Australische generaal Sir Thomas Blamey. Een gedeelte van de verslagen Japanse troepen op Morotai bleef zich toen nog steeds in het binnenland schuilhouden. De meesten van hen kwamen door honger en ziekte om het leven. Teruo Nakamura, de laatste van deze soldaten, hield zich uiteindelijk 28 jaar lang schuil. Hij was overtuigd dat de oorlog nog steeds aan de gang was totdat hij in 1973 door Japanse functionarissen uit zijn schuilplaats werd gelokt door het draaien van het voormalige Japanse volkslied. Zijn nog werkende geweer met vijf kogels leverde hij toen in. Amper drie jaar later stierf hij.

Al tijdens de oorlog werden grote hoeveelheden beschadigde vliegtuigen in en om het eiland gedumpt. Direct na de oorlog nam deze stroom nog meer toe, waardoor het eiland vol kwam te liggen met vliegtuigwrakken. In 1988 werd besloten om Morotai op te ruimen en de meeste werden omgesmolten op Java.