Metropolitan Line
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| Lijnen van de Londense metro |
|
| Bakerloo | |
| Central | |
| Circle | |
| District | |
| East London | |
| Hammersmith & City | |
| Jubilee | |
| Metropolitan | |
| Northern | |
| Piccadilly | |
| Victoria | |
| Waterloo & City | |
| Docklands Light Railway | |
 |
|
|
|
De Metropolitan Line, een lijn van de Londense metro, is de oudste metrolijn ter wereld. De lijn werd geopend op 10 januari 1863, hoewel delen van dat tracé tegenwoordig niet meer door de Metropolitan Line worden bediend, maar door Hammersmith & City, District en Circle Line zijn overgenomen.
De Metropolitan Line loopt van station Aldgate in de City naar het noordwesten, waar de lijn zich uitsplitst in takken naar Amersham, Uxbridge, Watford en Chesham, en heeft een lengte van 66,7 kilometer (→ kaart). In het centrum van Londen ligt de lijn vrijwel geheel in tunnels, maar vanaf Finchley Road is het tracé bovengronds. Op kaarten van het metronet wordt de Metropolitan line van met de kleur violet aangeduid. De Metropolitan Line is een "sub-surface"-lijn, wat betekent dat hij gebruikmaakt van ondiepe, via de open bouwmethode gegraven tunnels met een rechthoekig of ellipsvormig profiel.
De voortrekkersrol van de Metropolitan Line heeft zijn sporen achtergelaten over de gehele wereld. De Parijse metro nam zijn naam, Chemin de fer métropolitain over van de Metropolitan. Hieruit ontstond ook het woord metro.
Inhoud |
[bewerk] Geschiedenis
[bewerk] Het begin
De oorsprong van de Metropolitan Line lag bij de in 1853 opgerichte North Metropolitan Railway, later Metropolitan Railway (MetR), die samen met de Metropolitan District Railway (MDR) was belast met het bouwen van een ringspoorlijn in het centrum van Londen. Het eerste gedeelte werd geopend op 10 januari 1863, van station Paddington naar Farringdon Street (tegenwoordig Farringdon). De bouw was begonnen in februari 1860 en kende flink wat tegenslagen. Huiseigenaren klaagden over scheuren en verzakkingen als gevolg van de werkzaamheden en dienden forse schadeclaims in. Tot overmaat van ramp ontstond er in juni 1862 een scheur in een riool, waardoor de tunnel overstroomde en gedeeltelijk instortte. De tunnel werd gebouwd volgens de open bouwputmethode, waardoor het drukke verkeer in de stad (nota bene de belangrijkste reden tot aanleg van de lijn) ernstig verstoord werd.
Aanvankelijk was de lijn voorzien van zowel normaalspoor als breedspoor, omdat ook de Great Western Railway (GWR) gebruikmaakte van de tunnel. Door grote onenigheid tussen de bedrijven werd de samenwerking al na zes maanden beëindigd. In 1869 werd het breedspoor verwijderd. De met stoomtreinen geëxploiteerde lijn bleek een groot succes. In drie etappes kwam tussen 1865 en 1876 de oostelijke verlenging naar Aldgate gereed. Verdere uitbreiding naar het westen kon niet uitblijven.
[bewerk] Metroland
MetR zette hoog in om een belangrijke spoorwegmaatschappij te worden en breidde het net in hoog tempo uit in noordwestelijke richting. In een aantal etappes werd tussen 1868 en 1880 het tracé Baker Street - Harrow (tegenwoordig Harrow-on-the-Hill) geopend. Na talrijke verdere verlengingen bereikte de lijn in 1892 Aylesbury, de westelijke tak van Harrow naar Uxbridge werd in 1904 in gebruik genomen. De laatste uitbreiding volgde in 1925 met de ingebruikname van het traject Moor Park - Watford.
Spoorwegen waren al sinds hun ontstaan erg belangrijk geweest voor de ontwikkeling van de gebieden die ze bedienden en dit gold zeker ook voor de suburbane Metropolitan Line. In de jaren 1920 introduceerde de marketingafdeling van de Metropolitan de term "Metroland". Er werd een campagne gestart met advertenties die de voordelen van het buitenleven in de voorsteden én het gemak van de snelle, frequente en rechtstreekse spoorverbindingen met het hart van de stad breed uitmaten. Er werden zelfs informatiefolders voor huizenzoekers uitgegeven. Na de Eerste Wereldoorlog ontwikkelden zich grote woongebieden ten noordwesten van Londen, de Metropolitan Line had zo zijn eigen rol bij de suburbanisatie van de stad.
[bewerk] Elektrificatie
MetR had al in de jaren 1880 plannen om de lijn te elektrificeren, maar elektrische tractie stond in die tijd nog in de kinderschoenen. Bovendien zou er overeenstemming bereikt moeten worden met de MDR, aangezien beide maatschappijen gezamenlijk de ringspoorweg exploiteerden. Er werd met elektrische tractie geëxperimenteerd op het traject Earl's Court - High Street Kensington en in 1900 kwam een elektrisch zesrijtuigenstel in dienst.
Na de test besloten de District en Metropolitan in 1901 voeding met wisselstroom in te voeren, geleverd via een bovenleiding. Na overname van de District door een Amerikaans bedrijf ontstond er echter onenigheid en werd uiteindelijk voor gelijkstroom via een derde rail gekozen. In september 1905 was de elektrificatie van het stadstraject en de tak naar Uxbridge gereed. De dienst op de takken ten noordwesten van Harrow bleef met stoomtractie uitgevoerd worden, waardoor treinen van locomotief moesten wisselen. Geleidelijk werd ook dit tracé geëlektrificeerd. Tot 1961 reden er echter nog stoomtreinen op de sporen ten westen van Amersham.
[bewerk] Latere ontwikkelingen
In 1933 werd de Metropolitan Railway overgenomen door de London Passenger Transport Board, de voorloper van Transport for London, en werd de lijn als Metropolitan Line geïntegreerd in het Londense metronet. Diensten voorbij Aylesbury werden al in 1936 geschrapt. In 1961 werd Amersham het definitieve eindpunt van de noordwestelijke tak.
Aan het eind van de jaren 1980 en het begin van de jaren 1990 werden de Hammersmith & City Line en de East London Line, die feitelijk al zelfstandig geëxploiteerd werden, van de Metropolitan Line afgesplitst om aparte lijnen te gaan vormen. In 1998 werd de Metropolitan Line gedeeltelijk geprivatiseerd door middel van publiek-private samenwerking. De lijn maakt nu deel uit van Sub-Surface Railways-groep, die beheerd wordt door het bedrijf Metronet.
|
|
[bewerk] Materieel
Het huidige rollende materieel van de Metropolitan Line is van het "sub-surface"-type A60/62, dat ook op de East London Line gebruikt wordt. De metrotreinen bestaan gebruikelijk uit acht rijtuigen, gevormd door twee gekoppelde treinstellen van elk vier rijtuigen. Op de tak naar Chesham wordt met één vierrijtuigstel gereden.
Jarenlang was de aluminium buitenkant van de treinen onbeschilderd, maar sinds de revisie van het materieel is ook op de Metropolitan Line de standaardkleurstelling ingevoerd. De treinstellen zijn nu wit met een een blauwe band, de kop is rood.
Vanaf 2009 komt er nieuw sub-surface-materieel in dienst. Vanwege de leeftijd van de treinen zullen deze als eerste op de Metropolitan Line ingezet worden.
[bewerk] Dienstuitvoering
Buiten de spitsuren worden de volgende routes bereden:
- Uxbridge - Aldgate (6x per uur)
- Watford - Baker Street (6x per uur)
- Amersham - Baker Street (4x per uur)
- Chesham - Chalfont & Latimer (2x per uur - pendeldienst)
De Metropolitan Line kent als enige Londense metrolijn expresdiensten. Voor dit doel is het traject Baker Street - Moor Park viersporig. De expresdiensten worden alleen in de spitsuren uitgevoerd, wel bestaan er buiten de spits treinen die enkele stations overslaan. In de spitsuren bestaan er ook doorgaande diensten van het centrum van Londen naar Chesham, op andere tijden wordt dit station alleen door een pendeldienst aangedaan.
[bewerk] Projecten
Het Londense vervoersbedrijf Transport for London ontwikkelt samen met het bestuur van Hertfordshire plannen om de huidige tak naar Watford een nieuwe route te geven. Via een verlaten spoorverbinding vanaf Croxley zal de Metropolitan de lijn naar Watford Junction bereiken. De lijn zal twee nieuwe stations krijgen, Ascot Road en Watford West, en de bestaande stations Watford High Street en Watford Junction aandoen. Het laatste gedeelte van de huidige tak, inclusief het eindpunt Watford, zal na de herstructurering komen te vervallen.
[bewerk] Stations
Van oost naar west: Hoofdlijn
|
|||
|
Tak naar Uxbridge
|
Tak naar Moor Park
|
||
|
Tak naar Watford
|
Tak naar Amersham
|
||
|
Pendeldienst Chesham
|
|||
