Martinus Willem Beijerinck
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Martinus Willem Beijerinck (Amsterdam, 16 maart 1851 - Gorssel, 1 januari 1931) was een Nederlandse microbioloog.
Beijerinck studeerde aan de Polytechnische School te Delft, waar hij in 1872 het diploma van technoloog behaalde. Dank zij een op verzoekschrift bij de minister van Binnenlandse Zaken verkregen vrijstelling van het toelatingsexamen voor de universiteit kon hij biologie in Leiden studeren. Na zijn kandidaatsexamen in 1873 werd hij achtereenvolgens leraar aan de landbouwschool en in 1875 aan de HBS te Warffum. Het doctoraal examen in 1875 te Leiden werd gevolgd door een leraarschap aan de HBS in Utrecht en het jaar daarop aan de Hogere Landbouwschool te Wageningen. In 1877 promoveerde Beijerinck te Leiden op het proefschrift Bijdrage tot de morphologie der plantegallen met als promotor Willem Frederik Reinier Suringar. In 1884 vonden Beijerincks wetenschappelijke verdiensten kennelijk reeds zodanige waardering dat hij erg jong tot lid van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW) werd benoemd.
Hij is het bekendst geworden als de vader van de virologie. Hij ontdekte de virussen door met filtratie-experimenten te bewijzen dat de tabaksmozaïekziekte wordt veroorzaakt door iets dat kleiner is dan een bacterie. Hij noemde dit pathogeen een virus.
In 1885, trad hij in dienst bij de Koninklijke Nederlandsche Gist- en Spiritusfabriek te Delft, waar voor hem een bacteriologisch laboratorium werd gesticht. Gedurende zijn jaren bij de Gist- en Spiritusfabriek deed hij tal van belangrijke onderzoekingen. Bij onderzoekingen van verschillende gistsoorten ontdekte hij ten slotte Schizosaccharomyces octosporus (1894).
In 1895 volgde zijn benoeming tot hoogleraar in biologie en bacteriologie aan de Polytechnische School te Delft. Gedurende die hoogleraarsperiode zette Beijerinck zijn onderzoekingen voort. Verschillende ontdekkingen staan op zijn naam. Zo ontdekte hij de Spirillum desulfuricans als oorzaak van de sulfaatreductie (1896), waarmee hij de voornaamste veroorzaker van de stank van verontreinigde stadsgrachten had gevonden.
Hij werd vereerd met de Leeuwenhoekmedaille (1905) en de Deense Emil Christian Hansen-medaille, maar ook met hoge Nederlandse ridderorden. De M.W. Beijerinck Virologie Prijs, ingesteld in 1965 door de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen, is naar hem vernoemd. De driejaarlijkse prijs wordt toegekend aan een internationale toponderzoeker die zich door een bijzondere prestatie op het gebied der virologie heeft onderscheiden.
