Mariska Veres
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
|
|
|
|---|---|
| Afbeelding gewenst | |
| Geboren | 1 oktober 1947 |
| Overleden | 2 december 2006 |
| Geboorteland | Nederland |
| Jaren actief | 1963 - 2006 |
| Genre(s) | Rock Zigeunermuziek Jazz |
| Label(s) | Imperial (jaren '60) Pink Elephant (jaren '70) Red Bullet (latere jaren) |
 IMDb-profiel |
|
|
|
|
Mariska Veres (Den Haag, 1 oktober 1947 - aldaar, 2 december 2006) was een Nederlandse zangeres, die vooral bekend was door haar optreden met de popgroep Shocking Blue.
Inhoud |
[bewerk] Biografie
[bewerk] Jeugd
Veres werd geboren als middelste van de drie dochters van de Hongaarse violist en orkestleider Lajos Veres en haar in Duitsland geboren moeder uit Frans-Russische ouders, Maria Ender.
De muziek werd Veres thuis met de paplepel ingegoten. Ze leerde piano spelen en zat enkele jaren op zangles. Thuis nam ze met een bandrecorder populaire hits van de radio op en knipte de teksten uit muziekbladen als Tuney Tunes en Muziek Expres. Zo kon zij met de nummers meezingen, bijvoorbeeld met Helen Shapiro, die ook een lage, warme stem had. In die tijd was ook Cliff Richard één van haar favorieten.
Als 16-jarig meisje reageerde Veres in 1963 op een advertentie in de Haagsche Courant, waarin de studentengroep Les Mystères een zangeres zocht. In december 1963 werd er een 4-daagse talentenjacht georganiseerd door het muziekblad Tuney Tunes in samenwerking met platenmaatschappij Bovema te Warmond. Herman Stok was de presentator. Met begeleiding van Les Mystères zong zij "Summertime", "Fever", en "Lullaby of Birdland" en won daarmee de eerste prijs. Veres mocht in 1964 een Nederlandstalig plaatje maken. Een cover van de hit van Conny Froboess "Diese Nacht Hat Viele Lichter" (filmthema uit 'Topkapi' van Manos Hadjidakis) met de originele orkestband van Kurt Edelhagen. De plaat met als subtitel "Als De Mandolinen Klinken" werd overigens pas in 1965 op het label Imperial uitgebracht. Op de B-kant het veel meer poppy liedje "Is het waar?" een vertaling van Brenda Lees "Is it true?", ook met de Duitse orkestband van Conny Froboess. Deze debuutsingle is heden ten dage een uiterst zeldzaam collector's item waarvoor op beurzen forse bedragen worden gevraagd en gegeven (zeker als de hoes gesigneerd is door Mariska zelf).
Les Mystères is in 1965, na enkele personeelswisselingen, doorgegaan als The Bumble Bees. In 1966 mocht de groep haar eerste plaat maken voor het Op Art label van Muziek Expres. Veres was dan al vertrokken naar The Blue Fighters. Nadat ze in de periode 1966-1967 als zangeres bij Danny & his Favourites, The General Four, The Sunset Four en The Stagemen had meegewerkt kwam ze in november 1967 bij de indorock band The Motowns terecht, die vanaf toen Mariska and the Motowns heette, en waar ze niet alleen de leadzang, maar ook de orgelpartijen voor haar rekening nam. Eind 1967 nam Veres voor platenmaatschappij Phonogram nog een Nederlandstalige single ("Dag en Nacht", een cover van Sandie Shaw's "You've not changed") op voor het label van Philips Records. Op de B-kant stond "Al wordt 't nu winter", een cover van het vrolijke "The sound of the summer". Tijdens live-optredens met The Motowns zong Mariska deze stukken overigens in het Engels. Vanaf de zomer van 1968 was ze weer actief als zangeres en organiste bij Danny & his Favourites tot ze in het najaar in Loosdrecht een aanbieding kreeg voor Shocking Blue, waar ze zanger Fred de Wilde verving omdat hij in militaire dienst moest.
[bewerk] Shocking Blue
De eerste hit waarop ze meezong was "Send me a postcard", gevolgd door "Long and lonesome road". Een leuk feit is dat de band - voor de opname van "send me a postcard" - nog niet één keer op het podium had gestaan (ze waren dus eerst de studio ingedoken). In 1969/1970 kreeg Shocking Blue wereldfaam met het nummer "Venus", de eerste Amerikaanse nummer 1-hit van Nederlandse makelij. In de jaren die volgden toerde Veres met Shocking Blue de hele wereld rond. Iets wat haar zeer aanstond, want, zo zei ze ooit in een interview: "Ik ben gek op hotels". Toch vergde het reizen veel van de groep. Soms wisten de leden amper waar ze nu weer aan het spelen waren. Van Nederlandse optredens kwam in deze periode niet veel terecht. Toch verbleef Shocking Blue regelmatig in de Top 40. Grote hits waren "Never Marry a Railroad Man", "Shocking you", "Hello Darkness", "Blossom lady" en "Inkpot". De groep scoorde met deze nummers gigahits in Japan en Azië.
Op 1 juni 1974 kondigde Shocking Blue aan te stoppen. Een jaar eerder was Robbie van Leeuwen al als actief lid gestopt, en vervangen door Martin van Wijk. Mariska voelde zich niet echt happy meer in de groep en wilde er het liefst mee stoppen. Het echte einde van de groep kreeg door het nakomen van al gemaakte afspraken pas in de zomer van 1975 zijn beslag. Veres begon aan een solocarrière, die vooral in Duitsland succesvol was. Van haar werden onder andere de nummers "Take me high" en "Lovin' you" uitgebracht (de Duitstalige versies waren grote hits in Duitsland: "Mach mich frei"/"Ich liebe doch nur dich", "Liebe ist..."/"Ich hab' an dich geglaubt"). De single "Tell it like it is" kwam eind 1975 in de Tipparade, maar heeft de stap naar de hitparade nooit kunnen halen. Deze single is onder Mariska's eigen naam uitgebracht; een leuk detail is wel dat het haar Shocking Blue-collega's waren (van de 'Good Times'-periode) die de muziek hebben verzorgd op "Tell it like it is". Het nummer kwam in 1981 terecht op een Greatest Hits-album van Shocking Blue op CNR. In haar solojaren heeft Mariska naar verluidt een groot aantal nummers opgenomen, waarvan het de bedoeling was dat ze op een soloalbum zouden worden gezet, maar dat album is er nooit gekomen en de opnames zouden voor het grootste deel zoek zijn geraakt. Alleen het nummer "There's a need in me" (niet te verwarren met "Need you near me"!) kwam als onderdeel van een verzamelalbum op de plaat terecht.
In de late jaren '70 neemt ze nog een aantal solosingles op, waaronder "Too Young", "Bye bye to romance", "Looking out for number one", maar het worden geen van alle hits. Het optreden met een orkestband bevalt haar ook helemaal niet. Tussen de bedrijven door werkt ze als diskjockey in het chique 'Club de Paris' onder het Scheveningse Europa Hotel. In 1979 zingt Mariska (samen met Marjan Schattelijn) het nummer "Neon city" van Robbies studioproject 'Mistral'. Ze verzorgt in dat jaar ook achtergrondvocalen op het album 'Palmtree Luxury' van de groep Plant. In 1981 zingt Veres een deel van "Somebody to love" op de medley Super Rock Stars Live, waarmee de gebroeders Bolland inhaken op de medleyrage die met Stars On 45 is begonnen. In 1982 nam ze met de Bollands als componisten en producers nog een laatste solosingle op: "Wake up city" / "In the name of love". Het nummer haalde nog wel het Hilversum 3-programma Los Vast, maar een hitnotering kreeg het helaas niet. In 1984 nam Veres op initiatief van toenmalig VARA-diskjockey Peter Holland met een organist een Nederlandstalige versie op van het Vicky Leandros-succes Après Toi, getiteld "Het is te laat". Het nummer was alleen op de radio te horen.
In 1980 en in 1984 was Shocking Blue intussen weer bij elkaar gekomen met Veres als zangeres en deze rentree bleek zeer succesvol. Maar aangezien Robbie van Leeuwen in Luxemburg woonde en iedere keer voor een optreden naar Nederland moest komen, werd het een beetje te veel voor hem. Ook het feit dat de Britse meidengroep Bananarama in 1986 op nummer 1 kwam te staan in de USA - en dat Robbie weer veel royalty's opleverde - was voor hem een reden om te stoppen met Shocking Blue. In 1986 werd nog wel met een gedeeltelijk nieuwe Shocking Blue-line-up de single "The jury and the judge" opgenomen, die zowaar ook weer eens wat media-aandacht kreeg. In 1994 werd nog de cd-single "Body And Soul" uitgebracht op het label Red Bullet, geproduceerd door Rob van Leeuwen zelf.
[bewerk] Latere jaren
In 1988 gaf Veres eindelijk het startschot voor haar eigen groep: "Veres" was geboren. Los van een Shocking Blue-medley concentreerde deze groep, bestaande uit drummer Klaus Streitwolf, gitarist André van Geldorp en bassist Henk Bisschop zich voornamelijk op eigen werk. Het grootste gedeelte van het eigen werk lag in het toen zeer populaire hardrockidioom. Met deze formatie is een promo opgenomen en is er door de groep getourd. Deze groep werd ontbonden in 1993. Volledigheidshalve de nummers die waren opgenomen: "Strange Ways", "Your Dirty Lies", "Ready To Leave" (een rockballad), "Hear About It Later" en "End Of The Road".
In 1993 trok Veres de aandacht als jazz-zangeres met haar eigen groep: The Shocking Jazz Quintet. In dat jaar trad Veres tot ieders verrassing met de Clarks in een populair Duits programma op en vertolkte live "Venus". Verrassend fris, olijk en frivool sloeg haar verschijning in als een bom. In datzelfde jaar ging ze ook weer optreden met een 'reïncarnatie' van Shocking Blue, waar ze tot aan haar overlijden mee heeft opgetreden. In deze line-up speelde ook haar vriend, gitarist André van Geldorp. Mariska was goed bevriend met Peter Tetteroo van de Tee Set; met hem nam ze eind jaren '90 het nummer "Christmas Time" op dat in een kerstkaart aan een aantal relaties werd verstuurd. Een paar jaar later ging ze in op een aanbod van Blue Diamond Riem de Wolff om een cover op te nemen van het Carpenters-succes "Close to you" dat op de cd "Out of the Blue" van The New Diamonds terechtkwam. Tevens verscheen van haar op een verzamel-cd "Stem voor Daniël" (ten bate voor de Daniël den Hoed Kliniek) een Rolling Stones cover "Paint it Black". Verder maakte ze een cd met Andrei Serban (2003) getiteld: "Gipsy Heart", waarmee ze terugkeerde naar haar roots, de zigeunermuziek. Een van de laatste keren dat Mariska live te aanshouwen was, was tijdens een tweetal concerten van Margriet Eshuijs, waar Veres als speciale gaste was uitgenodigd. Op 25 augustus 2006 trad ze op in het Bloemendaalse openluchttheater Caprera, de dag erna in het Haagse Zuiderpark. Behalve een aantal Shocking Blue-stukken, zong Mariska ook onder andere "River deep, mountain high", "White rabbit" en "Stand by me". Verrassend was ook de vertolking (voor de eerste keer sinds 1976) van "Tell it like it is". Mariska zou later in het jaar nog een aantal malen optreden, maar deze optredens werden vanwege haar reeds verzwakte toestand afgezegd.
Mariska Veres overleed op zaterdagmiddag 2 december 2006 aan de gevolgen van kanker. Veres leed aan een zware vorm van deze ziekte in de galblaas welke uitzaaide naar de lever. De ziekte werd slechts 3 weken voor haar heengaan bij de Haagse zangeres ontdekt. Mariska Veres werd op 8 december 2006 gecremeerd in het Haagse crematorium Ockenburg.
In 2007 wordt (postuum) het album "Another Touch" (met diverse artiesten) uitgebracht met daarop een hele mooie, zwoele versie van 'Venus'. Dit nummer had Mariska opgenomen met pianist/arrangeur Dolf de Vries.
Tijdens Koninginnenach 2007 verzorgden verschillende Haagse bands een eerbetoon aan Mariska Veres door tijdens hun optreden op het speciale Haagse Podium een nummer uit het repertoire van Shocking Blue te spelen: So What speelde 'Venus', Orange Grove 'Bird of Paradise', Leona 'Get it on' en Hasselhoff 'Love buzz'.
Op het Haagse jazz-festival The Hague Jazz is één van de podia naar Mariska vernoemd. Het podium, dat vanaf nu "Mariska's" heet, keert bij iedere editie van het festival terug.
In juli 2007 is er een website opgericht ter nagedachtenis aan Mariska (en Shocking Blue). Het initiatief is genomen door Huub Koch, destijds voorzitter van de Shocking Blue Fanclub.
Mariska's partner Andre is bezig met een boek over het leven van Mariska. Naar verwacht zal dit in het voorjaar van 2008 worden uitgegeven.
[bewerk] Discografie
[bewerk] Albums
| Albums met hitnoteringen in de Nederlandse Album Top 20/50/100 | ||||||
| Titel | Datum van release |
Datum van binnenkomst |
Hoogste positie |
Aantal weken |
Opmerkingen | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| At Home | 1970 | 14-2-1970 | 4 | 8 | Shocking Blue | |
| Scorpio's Dance | 1970 | 3-10-1970 | 13 | 6 | ||
| Shocking Blue | 1971 | 2-1-1971 | 20 | 17 | ||
| Third Album | 1971 | 5-6-1971 | 25 | 4 | ||
| Inkpot | 1972 | |||||
| Atilla | 1972 | |||||
| Live in Japan | 1972 | |||||
| Ham | 1973 | |||||
| Good Times | 1974 | |||||
| Shocking You | 1993 | Mariska Veres Shocking Jazz Quintet | ||||
| Gipsy Heart | 2003 | Mariska Veres & Andrei Serban | ||||
| Another Touch (diverse artiesten) | 2007 | Mariska Veres & Dolf de Vries | ||||
[bewerk] Singles
Alleen solo-werk buiten Shocking Blue om
- 1965 Topkapi / Is het waar (single)
- 1967 Dag en nacht / Al wordt het nu winter (single)
- 1975 Tell it like it is / Wait till I get back to you (single)
- 1974 Need you near me/it's a long hard road (promo single Japan)
- 1975 Take me high / I am loving you (single
- 1976 Loving you / You showed me how (single)
- 1976 Liebe ist... (Loving you) / Ich hab' an dich geglaubt (You showed me how) (single - Duitstalige landen)
- 1976 Mach mich frei (Take me high) / Ich liebe doch nur dich (I am loving you) (single - Duitstalige landen)
- 1976 Little by little / Help the country (single)
- 1977 Too young / You don't have to know (single)
- 1978 Bye bye to romance / It's a long hard road (single)
- 1980 Looking out for number one / So sad without you (single)
- 1982 Wake up city / In the name of love (single)
[bewerk] Top 40-noteringen
Incl. haar werk met Shocking Blue
| Singles met hitnoteringen in de Nederlandse Top 40 | ||||||
| Titel | Datum van release |
Datum van binnenkomst |
Hoogste positie |
Aantal weken |
Opmerkingen | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Send me a postcard darling | 1968 | 14-12-1968 | 11 | 7 | Shocking Blue | |
| Long lonesome road | 1969 | 8-3-1969 | 17 | 7 | ||
| Venus | 1969 | 12-7-1969 | 3 | 15 | ||
| Mighty Joe | 1969 | 29-11-1969 | 1(2wk) | 18 | ||
| Venus | 1969 | 24-1-1970 | 3 | 11 | heruitgave n.a.v. het Amerikaanse succes | |
| Never marry a railroad man | 1970 | 6-6-1970 | 1(2wk) | 12 | onder vakbondsdruk geboycot op de BBC | |
| Hello darkness | 1970 | 21-11-1970 | 6 | 9 | ||
| Shocking you | 1971 | 6-3-1971 | 12 | 5 | ||
| Blossom lady | 1971 | 21-8-1971 | 2 | 10 | ||
| Out of sight out of mind | 1971 | 27-11-1971 | 6 | 10 | ||
| Inkpot | 1972 | 11-3-1972 | 5 | 9 | ||
| Rock in the sea | 1972 | 19-8-1972 | 12 | 5 | ||
| Eve and the apple | 1972 | 9-12-1972 | 13 | 8 | ||
| Oh Lord | 1973 | 7-4-1973 | 14 | 5 | ||
| Let me carry your bag | 1974 | 22-9-1973 | tip | |||
| This America | 1974 | 11-5-1974 | tip | |||
| Gonna sing my song | 1975 | 31-5-1975 | tip | |||
| Take me high | 1975 | 30-8-1975 | 27 | 3 | solo | |
| Tell it like it is | 1975 | 29-11-1975 | tip | |||
| Loving you | 1976 | 31-7-1976 | 16 | 6 | ||
| Little by little | 1976 | 20-11-1976 | tip | |||
| Too young | 1977 | 16-7-1977 | tip | |||
