Mario Maccaferri
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Mario Maccaferri (20 mei 1900, Cento, Italië) is vooral bekend gebleven als de ontwerper van de gitaren die door Selmer werden gemaakt vanaf 1932 tot 1952.
Hij was echter in zijn jonge jaren een befaamd concertgitarist, in de beleving van het publiek van toen van hetzelfde niveau als Andres Segovia. Verder won hij in 1926 en 1927 gouden medailles met door hem gebouwde violen.
Mario was de jongste het gezin van 7 kinderen. Hij verliet school toen hij 9 was en ging toen hij 11 was in de leer bij de toen befaamde bouwer Mozzani. Mozzani leerde de jonge Mario niet alleen snaarinstrumenten bouwen maar ook gitaar spelen.
In 1916 schreef hij zich in bij de muziekacademie in Sienna, waar hij in 1922 afstudeerde en in 1926 tot professor werd benoemd. In 1923 opende hij in Cento zijn eerste eigen atelier voor de bouw van alle soorten snaarinstrumenten.
Rond 1927 vertrekt hij naar Parijs om in het accordeon-atelier van een oom te werken. Kort daarna verschijnt de eerste catalogus van alle soorten instumenten die in zijn eigen atelier in Cento gemaakt (kunnen) worden. Hij opent rond 1928 ook een atelier in Londen. Daarnaast zag hij ook nog kans om regelmatig concerten te geven in de grote steden van Europa. Hij komt rond 1930 in contact met Henri Selmer en ontwerpt niet alleen de befaamde gitaren voor Selmer maar zet tevens de productie op, die in 1932 op gang komt. Het ontwerp wordt wel de 'grande bouce' of D-hole' genoemd, naar de vorm van het klankgat. Hij verlaat Selmer in 1932. Maccaferri gaf in een later interview aan dat hij het contract bij Selmer ongelezen had getekend. Toen hij nar eigen zeggen in 1932 eindelijk aan lezen toekwam ontdekte hij een clausule die bepaalde dat hij zonder opzegtermijn of opgave van redenen ontslagen kon worden. Hij is daarop direct naar Henri Selmer gegaan en heeft zelf ontslag genomen. In 1933 (1932?) breekt (verbrijzelt?) hij zijn rechterhand bij een ongeluk tijdens het zwemmen. Na een revalidatieperiode van 6 maanden moet hij constateren dat hij nooit meer op zijn oude niveau kan spelen. Hij treedt nog een tijdje gemaskerd op als De onbekende gitarist in de kleinere clubs van Parijs.
Rond 1936 slaat hij een nieuwe richting in en gaat in Frankrijk rieten voor blaasinstumenten produceren, gemaakt van plastic. In 1939 vertrekt hij naar de Verenigde Staten en sticht daar de French American Reed Company, waar hij wederom met plastic aan de slag gaat. Rond 1952 brengt hij plastic ukelelles op de markt. Dit is een groot zakelijk succes. Tevens brengt hij plastic gitaren op de markt, maar die verkopen niet. Nochtans stellen muzikanten die er op gespeeld hebben dat het goede instrumenten zijn. Maccaferri blijft met een behoorlijke voorraad zitten. Dit maakt echter gezien het succes van een aantal andere zakelijke avonturen geen al te grote indruk op hem. In 1978 treed hij op als adviseur van Ibanez, die een replica van zijn oude Selmer ontwerp op de markt brengen. Maccaferri tekent persoonlijk de labels die in de gitaren worden geplakt. Hij stelde zelf dat het om een verbeterde uitvoering van zijn ontwerp uit de dertiger jaren is. In 1982 verbreekt hij de samenwerking met Ibanez. Rond 1989 ontwerpt en bouwt hij een plastic viool. Hoewel zelf overtuigd van de kwaliteiten van deze viool zijn degenen die er op hebben gespeeld niet over het instrument te spreken. Mario Maccaferri komt op 16 april 1993 te overlijden.
