Luc Besson

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Luc Besson (Parijs, 18 maart 1959) is een Franse filmregisseur.

Inhoud

1 Biografie
2 Filmografie
3 Stijl
4 Externe link

[bewerk] Biografie

Reeds op jonge leeftijd toonde Besson zijn creativiteit. The Fifth Element is hier een bewijs van. Toen Luc Besson 16 jaar oud was schreef hij op een regenachtige zondagmiddag de eerste versie van The Fifth Element. Luc Besson wilde vooral aantonen dat de Franse cinema tot meer in staat is dan pseudo-intellectuele films.

Vanaf 1976 tot 1982 heeft Besson diverse werkzaamheden gedaan die er in de filmindustrie te vinden waren; van gofer tot casting en van camera-assistent tot editing-assistent. In deze vroege jaren maakte hij ook reclame, korte films (o.a. L'Avant Dernier in 1981), en promotiefilms voor liedjes. Uiteindelijk had hij zijn eigen productiebedrijf: Les Films De Dauphins.

In zijn carrière ontwierp hij onder andere een lichtgewichtcamera en heeft hij het gebruik van de Louma-kraan verder ontwikkeld.

Besson vocht tegen de regels en de overtuigingen die door producenten en verdelers werden opgelegd. Hij heeft aangetoond, door eigen films, hoe de Franse filmindustrie kan concurreren tegen de Amerikaanse filmindustrie, namelijk door het meefinancieren van de film, opnames in het Engels en door de controle bij de regisseur te laten. In het kort, door films te maken die dwars door de Franse en Amerikaanse culturen snijden.

Een van de regels van de filmindustrie betreft de opdracht dat de techniek van het filmen, camera, belichting, montage, zoveel mogelijk onzichtbaar moet zijn. De illusie van de toeschouwer mag niet verbroken worden door een camera die in beeld komt of plotselinge overgangen in de montage die niet logisch zijn volgens de ontwikkeling van het verhaal. Dit is het Hollywoodsysteem. De Fransen vonden dat film niet zozeer amusement moet zijn, maar dat het vooral ook kunst was. Zo werd de Nouvelle Vague geboren: een golf van nieuwe ideeën stroomde de filmwereld in. Deze vertegenwoordigers van deze stroming, jonge Fransen, lappen de Hollywoodnormen aan hun laars. Wat Besson doet is beide stromingen combineren en zo een film creëren.

Luc Besson is van plan om maar 10 films te maken (een beetje zoals Costa Gavras), zo zegt hij op 32-jarige leeftijd. Daaruit kan men concluderen dat er na Arthur, die voor 2006 gepland is, er nog één Besson-film zal komen.

[bewerk] Filmografie

Hier is een overzicht van de films die hij geregisseerd heeft. De belangrijkste zijn cursief, de uitleg waarom is kort samengevat onderaan.

1983 Le Dernier Combat
1985 Subway
1988 Le Grand Bleu
1990 Nikita
1991 Atlantis
1994 Léon
1994 De Serge Gainsbourg à Gainsbarre de 1958 – 1991 (documentaire)
1997 The Fifth Element
1999 The Messenger: The Story of Joan of Arc
2001 Yamakasi
2002 The Transporter
2006 Arthur en de Minimoys (Arthur and The Invisibles in Engelstalige landen)
2009 Arthur and the Vengeance of Maltazard (filming)
2010 Arthur et la guerre des deux mondes (filming)
2007 Angel - A
2007 Hitman
Taxi (1998), Taxi 2 (2000), Taxi 3 (2003) & Taxi 4 (2007)

Met Le Dernier Combat, een post-apocalyptisch drama waarvan de inhoud aan Mad Max herinnert, werd gefilmd in zwart-wit en zonder dialoog. Hierdoor is Luc Besson geboekstaafd als de meest Amerikaanse onder de Franse filmmakers.

Met Subway en vooral Nikita toonde hij zich een meester in het maken van hypergewelddadige, gestileerde en visueel verbluffende films over een maatschappij in verval.

Door Le Grand Blue werd Luc Besson beroemd in zijn eigen land, Frankrijk dus. Niet voor niets wordt hij gerekend tot de Franse 'cinema du look'-stroming, waarbij het voornamelijk gaat om de art-direction (mooie plaatjes). Le Grand Blue en The Fifth Element zijn de duidelijkste voorbeelden van de stroming. Toch neemt Luc Besson als filmregisseur een interessante positie in; hij maakt Hollywoodproducties vanuit Frankrijk.

Léon is de zesde film van Besson. De kennis die hij heeft opgedaan bij 'Nikita' geeft hij een emotioneel ondertoontje en 'Léon' is geboren, bij wijze van spreken. Als een dichter heeft hij er een streepje geweld, geweten en hoop aan toegevoegd. Dit is de eerste Bessonfilm die volledig in de Verenigde Staten is opgenomen.

[bewerk] Stijl

Luc Besson doet voor zijn films altijd hetzelfde. Om te weten of het een film van Luc Besson is zijn hier zijn referentiepunten:

Hij probeert zoveel mogelijk Jean Reno te casten.
Zijn muziek is altijd van Eric Serra.
Gebruikt dikwijls een shot waarin iemand geslagen wordt. Om dit zo goed mogelijk te laten zien wordt de hand van degene die de klap uitdeelt enkele ogenblikken op voorhand in beeld gebracht.
Werkt dikwijls met een gesloten set, dus zonder natuurlijk licht.
Voor de openingen van zijn films laat hij de camera naar een belangrijk "iets" voor de film bewegen. Tot dat de belangrijkste credits gepasseerd zijn laat hij in het beeld niets belangrijks zien. Tegen het einde komt een belangrijke plaats of persoon in beeld.
Bij de meeste films van Besson zit geweld in de kern van het verhaal. Maar het is niet alleen een geval van "designergeweld". Het geweld is ingeschreven op het lichaam van de acteur. Het lichaam wordt de plaats van het geweld. Meer nog, het geweld wordt vertegenwoordigd, niet alleen door het lichaam maar ook door dat van de belangrijkste voorvechter. Met andere woorden, de plaats van vertegenwoordiging voor geweld is de ster. De ster neemt een spanning op die geweld met breekbaarheid smelt, zij het Christofer Lambert (Subway), Anne Parillaud (Nikita) of Jean Reno (Léon). In de films van Luc Besson verdwijnt uiteindelijk de ster, of letterlijk of door sterfte.