Louise van Hessen-Darmstadt
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Louise Augusta van Hessen-Darmstadt (Darmstadt, 30 januari 1757 - Weimar, 14 februari 1830) was de jongste dochter van landgraaf Lodewijk IX van Hessen-Darmstadt en van Caroline van Palts-Zweibrïucken-Birkenfeld. Een poging van haar moeder om haar uit te huwelijken aan de latere tsaar Paul I van Rusland ging niet door. Het zou haar zuster Wilhelmine zijn, die tsarina van Rusland zou worden. Louise huwde dan in 1775 met Karel August van Saksen-Weimar-Eisenach, zoon van hertog Ernst August II Constantijn van Saksen-Weimar-Eisenach. Het paar kreeg volgende kinderen:
- Louise Augusta Amalia (1779-1784)
- Karel Frederik (1783-1853), groothertog
- Caroline Louise (1786-1816), gehuwd met Frederik Lodewijk van Mecklenburg-Schwerin
- Karel Bernhard (1792-1862), militair in Nederlandse dienst.
Louise was introvert en ernstig, maar ook meevoelend en was artistiek en literair gevormd. Zij maakte deel uit van de kring van het Weimarer Klassik die aan het hof ontstond na de komst van Goethe. Na de Pruisische nederlaag in de slag bij Jena van 1806, bewerkstelligde Louise dat Saksen-Weimar-Eisenach zich aansloot bij de Napoleons Rijnbond, waardoor het land zelfstandig kon blijven. Hierdoor werd zij door haar onderdanen beschouwd als de redster des Vaderlands
