Liu Shaoqi
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Liu Shaoqi (24 november 1898 – 12 november 1969) was een Chinees politicus. Liu volgde een universitaire opleiding in Moskou (Sovjet-Unie) en sloot zich aldaar aan bij de Communistische Partij van China (CCP). Na zijn terugkeer in China (1922) nam hij deel aan diverse opstanden en stakingen. In 1932 werd Liu Shaoqi secretaris-generaal van de CCP in de provincie Fujian. Hij nam deel aan de Lange Mars.
In 1936 werd Liu secretaris-generaal van de CCP in Noord-China en was hij één van de leiders van het verzet tegen de Japanse bezetters in het noorden. In 1943 werd algemeen secretaris-generaal van de CCP. In 1945 werd Liu tevens vicevoorzitter van de CCP en daarmee na Mao Zedong (voorzitter van de CCP) de belangrijkste man in de partij.
Na de oprichting van de Volksrepubliek China bekleedde hij tal van functies. In 1959 werd hij door het Nationale Volkscongres - als opvolger van Mao Zedong - tot voorzitter van de Volksrepubliek China gekozen. Onder zijn bewind herstelde het land van Mao's desastreuze Grote Sprong Voorwaarts. Tijdens de Culturele Revolutie werd hij tot "volksvijand nummer 1" bestempeld en in 1967 moest hij als voorzitter van de volksrepubliek aftreden. Later belandde hij in de gevangenis waar hij in 1969 - bij gebrek aan een goede medische behandeling - overleed. In 1980 werd hij postuum gerehabiliteerd.
Zie ook: Mao Zedong - Bende van Vier - Volksrepubliek China
