Levieten

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Levieten of de stam van Leví was een van de twaalf stammen van Israël. De Levieten waren van de geslachtslijn van Leví, de derde zoon van Jakob. De Levieten werden ook de "stand der hogepriesters" genoemd omdat ze in de tijd van Mozes in de woestijn door Jahweh gekozen zouden zijn, om in Gods tabernakel (Tent der Getuigenis) en later in de tempel te werken. De stam van Levi voltrok bijzondere religieuze diensten voor de Hebreeën en droeg politieke, militaire en economische verantwoordelijkheden. Bij de verovering van Kanaän kreeg hun stam geen afgebakend gebied toegewezen. Maar zij verwierven daarentegen wel het recht om tienden te heffen. Een Levitisch priester mocht geen buitenlandse vrouw huwen, zelfs geen vrouw van een andere stam van de Hebreeën.^[1] Toen het volk van Israël het gouden kalf ging aanbidden in de woestijn, was de stam van Leví de enige stam die niet meedeed (Exodus 32). Volgens sommige onderzoekers zijn de Levieten historisch dezelfde volksstam als de Luvieten.

Levi

Gerson

Kehat

Merari

Jochebed

Amram

Jishar

Chebron

Uzziël

Jetro

Mirjam

Aäron

Mozes

Sippora

Gersom

Inhoud 1 Brandoffers 2 Militaire en geestelijke leiders 3 Wetgeleerden 4 Literatuur 5 Referenties 6 Zie ook

[bewerk] Brandoffers

Leviticus 1-10 beschrijft uitsluitend het ritueel en de omstandigheden van het brengen van brandoffers. Ook uit Numeri en Deuterium blijkt dat deze offers tweemaal daags werden gebracht. Ook bij speciale gelegenheden was het de gewoonte dergelijke offers te brengen. De Levieten hadden als enigen het recht om van deze offeranden te eten (Deut. 18:1-5). Ook schenkingen van goud en zilver werden 'door Jahwe bevolen'.

Sommige auteurs zien een sterke overeenkomst met de vuurofferanden van de priesterkaste der Brahmanen en nemen aan dat de Levieten aanvankelijk als Luvieten bekend stonden die de priesterkaste bij de Hebreeën vormden. De overeenkomsten zouden in ieder geval reden geven om aan te nemen dat de Levieten in feite van Indo-Europese origine waren ^[2]

Alleen de Levieten werden geaccepteerd voor het priesterschap van de God Jahwe. Zoals uit Psalm 87 en 107 blijkt erkende Israël zichzelf als een verzameling van rassen die werden samengebracht onder eenzelfde embleem, en onder leiding van de machtige Levieten.

[bewerk] Militaire en geestelijke leiders

Toen het nomadenvolk van de Israëlieten de woestijn van Sinaï doorkruiste, waren het de Levieten die hen daarbij leidden en die een dagreis voor hen uit bleven om over de volgende kampplaats te beslissen. Mozes trad aanvankelijk als enige rechter in alle geschillen op, maar tenslotte stelde hij toezichthouders aan. Er kwam een verdeling in eenheden van tientallen, vijftigtallen, honderdtallen en duizendtallen, zoals een leger, met elk hun toezichthoudende overste. De Levieten spraken recht en bepaalden de wet.
Zij hadden als enigen het recht om te beslissen over het gebruik van twee zilveren trompetten, die aanvankelijk gebruikt werden als communicatiemiddel voor de gemeenschap bij het opbreken van het kamp en ter verzameling. De hoofden van de andere stammen moesten dan voor de 'Tent der Samenkomst' verschijnen.
Ook tijdens de veroveringstochten werden deze trompetten gebruikt om de aanvallende Israëlieten aan te sporen, en als signaal. Volgens de Qumramrollen werd met dit communicatiemiddel de tactiek te velde geregeld.^[3]

Zij regelden tenslotte een telling en nummering van de stammen, waar iedere man van eenentwintig of ouder moest meegerekend worden. Bij het naderen van Kanaän werd door de Levieten een groep verspieders opgericht, waarin elke stam met een eigen man betrokken was, maar zelf bleven zij op de achtergrond. Bij opstandigheid werden zware straffen toegepast waaronder steniging (Lev. 24:14).

De oprukkende nomadenstammen uit het noorden, voornamelijk Hebreeën kwamen in botsing met de gevestigde bevolking, de Kanaänieten. Onder leiding van hun priesterkaste de Levieten, met hun eigen zeden, gewoonten en wetten hebben zij uiteindelijk het hele gebied deels veroverd en onderworpen, nadat de inheemse bevolking grotendeels was afgeslacht, zoals beschreven is in de Bijbel (Deut. 2:32, 3:3-6, Jozua 6:21, 8:25-29, 10:28-40). Enkel de vrouwen werden gespaard en als slavinnen mee in de stammen opgenomen. Zij en het goud en zilver mochten 'bij de schat van Jahwe worden gevoegd'. Uitzondering werd daarbij gemaakt voor de priesteressen die aan het hoofd van de tempels stonden maar die ook nog lang na de veroveringen fel werden bestreden.

Later bepaalde de wet dat de Israëlieten van hun erfelijk bezit steden moesten afstaan aan de Levieten, zodat zij er (alleen) konden wonen, evenals weidegronden eromheen (Num. 35:2). De wet voorzag ook dat andere Israëlieten een Leviet die binnen hun poorten woonde 'niet aan zijn lot overlieten'.

[bewerk] Wetgeleerden

De Levieten waren degenen die in naam van God de wet opstelden en uitwerkten. Zij bleven de hoogste autoriteit op dat gebied en hun gezag werd als onaantastbaar beschouwd. Het wetboek werd tenslotte 'naast de Ark des Verbonds van de Heer God' gelegd, zodat zij in feite de enigen waren die er toegang toe hadden voor interpretatie en eventuele aanpassing. De levieten waren tenslotte een welvarende aristocratie.

[bewerk] Literatuur

• Stone, Merlin Eens was God als Vrouw belichaamd (1979), Servire Katwijk, ISBN 9060775821
• Balter, Michael The Goddess and the Bull, Free Press, 2005.
• Ergener, Reşit Anatolia land of Mother Goddess (1988), Hitit publication Ankara, ISBN 9757521027.
• Davis-Kimball, Jeannine en Behan, Mona. Warrior Women: An Archaeologist's Search for History's Hidden Heroines, (2002), Warner Books ISBN 0-446-67983-6, ISBN 978-0-446-67983-1

[bewerk] Referenties

1. ^ Stone, Merlin Eens was God als Vrouw belichaamd (1979), p. 136.
2. ^ Eens was God als Vrouw belichaamd (1979), p. 124.
3. ^ Eens was God als Vrouw belichaamd (1979), p. 137.

[bewerk] Zie ook

• Levi (Hebreeuwse Bijbel)
• Kanaän
• Geschiedenis van Kanaän