Kavieng
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De stad Kavieng (ook Kawieng genoemd door de plaatselijke bevolking), is de hoofdstad van de Papoea-Nieuw-Guinea provincie van Nieuw-Ierland en de grootste stad van het eiland met dezelfde naam.
Inhoud |
[bewerk] Ligging en functies
De stad is gelegen aan de Balgai Bay, op de noorderlijkste punt van het eiland. Vanaf 2000 heeft het een bevolkingsaantal van 10.600 inwoners. Kavieng is de voornaamste haven voor Nieuw-Ierland, en heeft beide een handels- en touristische bestemming. Diverse duikverenigingen functioneren van uit de havenstad, als een gebied, dat bekend is voor duiksport, beiden voor natuurlijke locaties in wrakbezoeken en -onderzoek van gezonken oorlogsmateriaal uit de Tweede Wereldoorlog. Er liggen overal vliegtuig- en scheepswrakken op de bodem van de haven van Kavieng aanwezig, alsook overal ook in de nabijheid, in de relatief ondiepe lagunes. De stad heeft een luchthaven, de Kavieng Airport, met dagelijkse vluchtverbindingen naar Port Moresby. Het ligt op het einde van de Boluminski Highway, welke zich 193 km ver uitstrekt naar Namatanai. De stad Kavieng heeft een administratief lokaal center, lokale overheden, kantoren, winkels, hotels (namelijk het Kavieng Hotel, befaamd voor zijn Vrijdagse Nacht-Zeevoedsel Buffet, de Malagan Beach Resort Hotel en de Kavieng Club, de voormalige "Colonial Club" in de stad), een hospital, de een algemene geneeskundige verzorging verschaffen, zoals ook kinderverzorging en chirurgische diensten, en een wekelijkse markt. Daar is ook nog het Papoea-Nieuw-Guinea Oliehoofdbestuur van het land gevestigd. Zichtbaar vanuit Kavieng zijn er vele eilanden van de archipel te zien, met daarbij in de buurt Nieuw-Ierland en Nieuw Hanover, nu Lavongai genoemd, met inbegrip Nusa Lik-, Nusa Lawa-, en Nango eiland, welke eertijds de locaties van de visconservering en vislevensmiddelen waren, in de jaren '60 en '70.
[bewerk] Geschiedenis
Het gebied werd voor het eerst gezien, verkend, en in kaart gebracht door Hollandse zeevaarders in 1516, maar het was niet eerder dan 1900, dat de stad gesticht werd door het Duitse koloniale bestuur. Ofschoon sommige van deze eilanden vrij welvarend waren met de bewerking van kopra plantages, deden die het goed. Kavieng zelf, was toen maar een minimale nederzetting, met maar enkele inwoners van 80 zielen. Na de Eerste Wereldoorlog, werd Kavieng een deel van Papoea-Nieuw-Guinea, en werd het onder bestuurscontrole geplaatst van Australië. Dit resulteerde in het wegsturen van Duitse missionarissen. De Duitsers verloren alle greep op alle Duitse eigendommen in de stad. Uiteindelijk verloor Duitsland al zijn koloniën na de Eerste Wereldoorlog.
[bewerk] Tweede Wereldoorlog
Op 21 januari 1942 kwam Kavieng onder een massale luchtbombardement door Japanse luchtstrijdkrachten. Diezelfde nacht werd de plaatselijke meerderheid van Australiërs geëvacueerd van Nieuw-Ierland. De Japanners vielen binnen en bezetten de eilanden op 24 januari. Voor de volgende twee jaren, werden, om zo te zeggen, alle Europeanen, die verder nog op de eilanden waren, gedeporteerd of omgebracht in kampen, door de Japanners. Schout-bij-nacht Ryukichi Tamura gaf orders tot het doden van alle Europese gevangenen in Kavieng, als er een massale invasie van de Geallieerde strijdkrachten zou ondernomen worden. Dit was om een aanval van de Geallieerden te weerhouden, maar de Amerikanen vielen Papoea-Nieuw-Guinea toch aan, in maart 1944. Tenminste 23 personen van hen werden geëxecuteerd in de beruchte 'Kavieng Werfkade Slachting' in maart 1944. De Japanse officieren die deze gruwelen lieten plaatsvinden, werden in wezen door het Geallieerde krijgstribunaal zelf veroordeeld voor oorlogsmisdaden, en werden later zelf geëxecuteerd. In de tijd toen de Geallieerden de eilanden innamen in 1945, werd Kavieng bijna geheel verwoest door oorlogshandelingen.
Als resultaat van de Japanse bezetting en nadien de daaropvolgende geallieerde invasie, werd als herdenking aan Wereldoorlog II in de stad, een bijzonder groot kanon geplaatst bovenop een bunker die aangrenst aan de Harbour Road. Ondanks het niet officieel geopend is voor het publiek, heeft de bunker toch verscheidene toegelaten ingangen. Op het positieplateau bij het kanon, heeft men een uitgebreidt panoramisch zicht over de haven.
[bewerk] Verder lectuur
- Mary Murray, Hunted, A Coastwatcher's Story.
