Joseph Lebeau
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Jean Louis Joseph Lebeau (Hoei, 2 januari 1794 - aldaar, 19 maart 1866) was een Belgisch liberaal politicus.
Lebeau was advocaat in Luik en droeg als publicist, samen met Charles Rogier en Paul Devaux, mede bij tot het Monsterverbond van katholieken en liberalen tegen de regering van Willem I der Nederlanden. Bij de Belgische onafhankelijkheid werd hij lid van het Nationaal Congres en werd in 1831 minister van buitenlandse zaken in de regering van Surlet de Chokier. In 1832-1834 werd hij in de regering-Rogier minister van justitie. Nadien werd hij provinciegouverneur in Namen en ambassadeur bij de Duitse Bond.
In 1840 werd hij hoofd van het kabinet en minister van Buitenlandse Zaken, maar moest een jaar nadien aftreden na katholieke aanvallen in het parlement.
In 1857 werd Joseph Lebeau benoemd tot minister van Staat.
[bewerk] Externe Link
- In Brussel werd een straat naar hem genoemd.
| Belgische premiers | ||
| Voorganger: |
Regering-Lebeau (18 april 1840-13 april 1841) | Opvolger: |
| Voorganger: Sylvain Van de Weyer |
Minister van Buitenlandse Zaken 1831 |
Opvolger: Felix de Muelenaere |
| Voorganger: Jean Raikem |
Minister van Justitie 1832-1834 |
Opvolger: Antoine Ernst |
| Voorganger: Barthélémy de Theux de Meylandt |
Minister van Buitenlandse Zaken 1840-1841 |
Opvolger: Felix de Muelenaere |
