José Clemente Orozco
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
José Clemente Orozco (Zapotlán El Grande, 23 november 1883 - Mexico-stad, 7 september 1949) was een Mexicaanse schilder. Hij werd bekend door onder meer zijn muurschilderingen. Zijn werk wordt betiteld als realisme.
Door onvoorzichtigheid bij het spelen met buskruit verliest hij zijn linkerhand, zijn gehoor wordt ernstig beschadigd en ingevolge een kwetsuur aan het oog moet hij vanaf dan een sterke bril dragen. Om tussen 1906 en 1926 in zijn levensonderhoud te voorzien tekent hij voornamelijk karikaturen voor tijdschriften. Met bijtend sarcasme hekelt hij sociale en politieke wantoestanden.
Zijn schildersperiode vangt aan in 1910. Inhoudelijk tonen de schilderijen de harde alledaagse realiteit, de revolutie maar ook prostitutie. De kritiek is alles behalve lovend en ontgoocheld vertrekt hij in 1917 naar de Verenigde Staten; maar reeds aan de grens worden 60 van de 90 schilderijen wegens te onfatsoenlijk in beslag genomen.
Zijn Amerikaans avontuur, dat 3 jaar duurt, mislukt en eenmaal terug in Mexico in 1920 sluit hij zich bij het syndicaat van de revolutionaire schilders aan. Ook hij wordt uitgenodigd om muurschilderingen te maken in de Escuela Nacional Preparatoria. Zijn muurschildering wordt door de studenten zwaar beschadigd.
Om een zekere dramatiek te bekomen in zijn werk schildert hij met veel licht/donker effecten. Zijn werk ademt pessimisme uit. Omdat hij eigenlijk geen erkenning vindt, maar vooral omdat hij het werk van Diego Rivera overroepen vindt, vertrekt hij opnieuw naar de Verenigde Staten, waar hij door toedoen van Alma Reed en Eva Sikelianos in acht individuele en vier groepstentoonstellignen zijn kunnen mag tonen. In New York ontmoet ook hij Jackson Pollock in wiens vroegere werk duidelijk de invloed van Orozco aanwezig is.
Na een kort verblijf van 3 maanden in Europa gaat hij terug naar Mexico waar hij in het museum van het Paleis voor Schone Kunsten de muurschildering Catharsis schildert. Het is de eerste in een reeks van vijftien waarin de tragiek van de Christusfiguur centraal staat. De Christusfiguur staat bij Orozco voor de ontgoocheling in het mensdom en de hoop op een betere toekomst: Christus hakt zijn kruis om of steekt het in brand.
