Johannisskink
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| Johannisskink | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 |
|||||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||||
|
|||||||||||||||
| Soort | |||||||||||||||
| Ablepharus kitaibelii Bibron & Bory, 1833 |
De Johannisskink (Ablepharus kitaibelii) is een hagedis uit de familie skinken (Scincidae). Een bekende ondersoort van de Johannisskink is Budak’s slangenoogskink (A. k. budaki)
Inhoud |
[bewerk] Beschrijving
Deze kleine, ranke hagedis wordt ongeveer 10 tot 15 centimeter lang inclusief staart, het dunne en ronde lichaam heeft gladde schubben, de kleine poten staan van elkaar af, de poten van het mannetje worden langer dan die van het vrouwtje en dit is het enige geslachtsonderscheid. De kleur is brons-achtig bruin met donkere flanken. De oogleden zijn niet beweeglijk, net als bij veel gekko's en vrijwel alle slangen. Het onderste ooglid is gefuseerd met het bovenste ooglid en ligt als een beschermende 'bril' over het oog.
[bewerk] Voorkomen en habitat
De Johannisskink komt voornamelijk voor in westelijk Azië, maar ook in Europa zijn enkele populaties in het zuidoosten van het Balkan Schiereiland in Oost-Europa. Het is een van de noordelijkst verspreide soorten skinken. De hagedis is erg schuw en leeft onder stenen en tussen de bladeren op droge plekken met loofbomen zoals zuidhellingen, akkers en weiden, vooral warme eikenbossen hebben de voorkeur. De Johannisskink is dagactief en jaagt op insecten en andere kleine ongewervelden.
[bewerk] Levenswijze
Het is een typische bodembewoner die weinig klimt, bij verstoring drukt de skink de poten tegen het lichaam en kronkelt snel weg, net als een slang. De duur van de winterslaap is afhankelijk van het klimaat. In de voortplantingstijd worden de 2 tot 4 eitjes afgezet in een holletje in de grond.
| Bronnen, noten en/of referenties: |
 |
Meer afbeeldingen die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Ablepharus kitaibelii op Wikimedia Commons.
|
