Johan I van Brandenburg
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| 1213-1266 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Markgraaf van Brandenburg | ||||||
|
||||||
|
Johan I (1213 - 4 april 1266) was de oudste zoon van markgraaf Albrecht II van Brandenburg en Mathildis van dee Lausitz. Hij volgde zijn vader op in 1220 en regeerde samen met zijn broer Otto III. Hij erkende Rooms koning Willem van Holland en koos in 1257 mee voor Alfons X van Castilië als Rooms koning, waarmede Brandenburg voor het eerst gebruik maakte van zijn keurrecht. Hij bevorderde handel en de oprichting van steden en stichtte o.m. Berlijn. Frankfurt an der Oder en Neubrandenburg. Johan interfereerde in de deense troonstrijd en nam daarbij koning Erik V van Denemarken gevangen. Johan was getrouwd met:
- Sophia van Denemarken (1217-1248), dochter van koning Waldemar II van Denemarken in 1230
- Judith van Saksen (-1267), dochter van hertog Albrecht II van Saksen in 1255
en kreeg volgende kinderen:
- Johan II van Brandenburg (-1281)
- Otto IV van Brandenburg (-1309)
- Erik (-1295), aartsbisschop van Magdeburg
- Koenraad I van Brandenburg (-1304)
- Helena (-1304), in 1258 gehuwd met markgraaf Diederik IV van Landsberg (1242-1285)
- Herman (-1291), bisschop van Havelberg
- Agnes (-1304), in 1173 gehuwd met koning Erik V van Denemarken (124-1286) en in 1193 met graaf Gebhard II van Holstein-Plön (-1312)
- Hendrik I van Brandenburg (-1318)
- Mechtilde, gehuwd met hertog Bogislaw IV van Pommeren-Wolgast (1258-1309)
- Albrecht (rond 1258-1290).
