Jean d'Omalius d'Halloy

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Jean Baptiste Julien d'Omalius d'Halloy (Luik, 16 februari 1783 - Brussel, 15 januari 1875) was een Belgisch politicus, geoloog, etnoloog, paleontoloog en stratigraaf. D'Omalius d'Halloy was één van de pioniers op het gebied van de moderne geologie. Hij onderzocht de stratigrafie en geologie van België en Frankrijk en definieerde een aantal belangrijke stratigrafische begrippen, waaronder de periode Krijt.

[bewerk] Biografie

Al op jonge leeftijd was d'Omalius d'Halloy geïnteresseerd in het onderzoek van de natuur. Als telg van een adelijke en welgestelde familie was hij financieel in staat in Parijs te studeren. Zowel in 1801, 1803 als 1805 reisde hij naar Parijs waar hij aan de Jardin des Plantes lezingen volgde van vooraanstaande geleerden als Georges de Buffon, Antoine de Fourcroy, Bernard de de Lacépède, Jean-Baptiste de Lamarck en Georges Cuvier. Als hij terugreisde van Parijs naar Luik, waar zijn familie woonde, onderzocht hij onderweg de ligging van gesteentelagen in België en Noord-Frankrijk. Later nam hij deel aan expedities die het in kaart brengen van de geologie van Frankrijk ten doel hadden.

D'Omalius d'Halloys familie was minder te spreken over zijn expedities en ze spoorden hem aan een carrière in de politiek te volgen. In 1807 werd hij burgemeester van Skeuvre, van 1815 tot de Belgische Revolutie in 1830 was hij gouverneur van Namen en vanaf 1848 zat hij in de Belgische senaat.^[1] Vanwege zijn politieke bezigheden kon hij op latere leeftijd minder tijd vrijmaken voor zijn natuuronderzoek. Hij bleef echter tot op hoge leeftijd ook bezig met onderzoekingen. Een expeditie die hij op 91-jarige leeftijd ondernam was mede oorzaak van een lichamelijke verzwakking die uiteindelijk tot zijn dood leidde.

[bewerk] Wetenschappelijk werk

D'Omalius d'Halloy bracht gedurende zijn studie de stratigrafie van het Carboon in de Ardennen en het Tertiair en Krijt van het Bekken van Parijs in kaart. Van het laatste tijdperk was hij de naamgever. In 1808 publiceerde hij zijn bevindingen onder de titel Essai sur la geologie du Nord de la France.

D'Omalius d'Halloys onderzoek speelde een belangrijke rol bij het opzetten van een commissie die de geologie van heel Frankrijk in kaart moest brengen. Zelf maakte hij tot 1813 talloze tochten door Frankrijk en Noord-Italië. Hij maakte in 1817 een geologische kaart voor delen van Noord-Frankrijk, die pas in 1822 gepubliceerd werd. Deze zou dienen als basis voor de eerste geologische kaart van Frankrijk van Armand Dufrénoy en Léonce Élie de Beaumont.

D'Omalius d'Halloy was ook etnoloog, hij publiceerde theorieën over menselijke rassen. Hoewel hij een gelovig man was, geloofde d'Omalius d'Halloy in en vorm van evolutie. Zijn ideeën hierover nam hij over van Lamarck, en worden transformisme genoemd.

Als vooraanstaand geleerde was d'Omalius d'Halloy lid van diverse commissies en genootschappen, waaronder de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen, de Belgische Koninklijke Academie van Wetenschappen en Schone Kunsten en de Société géologique de France.