Ivan Heylen
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ivan Heylen (Assenede, 8 februari 1946) is een Vlaams kleinkunstzanger die in 1973 bekend werd dankzij zijn hits "De Wilde Boerndochtere" en "De Werkmens".
Inhoud |
[bewerk] Biografie
Heylen werd geboren als zoon van een caféhouder/fanfarespeler. Zodoende groeide hij op in een echt arbeidersmilieu op en kon als kind al trompet spelen. Hij studeerde in Zelzate voor laborant en was twee jaar actief als straatmuzikant. Hierna was hij een poos laborant in ETS Kuhlman, Gent. Op muzikaal vlak speelde hij een tijd gitaar in de groep The Bluejeans.
Toen hij 21 was verliet hij de fabriek en verhuisde naar Antwerpen. Hier won hij in 1967 de Antwerp Song Contest. Hij ontmoette Wannes van de Velde en Ferre Grignard, wat voor hem bevestigde dat hij wel degelijk talent had.
In 1969 huwde hij. Het huwelijk hield stand tot 1982 en ze kregen 5 kinderen.
[bewerk] Doorbraak
In 1973 trok Heylen naar de platenmaatschappij Decca, die zijn debuutsingle, "De Werkmens", met als B-kant "Gustaaf" uitbrachten. "De Werkmens" werd een onverwachte grote hit in Vlaanderen en stond 17 weken in de Vlaamse BRT Top 10. In het nummer zingt Heylen over het harde, robuuste leven van de werkende man. De regel "A zet a hier" werd overbekend. Een vroege videoclip toonde hem werkend in een tuin, terwijl hij het nummer zong. De volgende single, "De Wilde Boerndochtre", werd zelfs een nog grotere hit en belandde 3 weken lang op nr. 2 in de Vlaamse hitlijsten. Ook in Nederland werd het een nummer één-hit die 6 weken lang de hitparade aanvoerde. Het nummer verkocht maar liefst 250.000 singles. Het blad Humo riep het nummer in 1973 uit tot "Lied van het Jaar". De eerste regel van het refrein, "Hee schoen wijveken, ge wit da'k oe gère zie" (Hee, mooi meisje, je weet dat ik graag zie.") kunnen nog steeds veel mensen meezingen...
Heylen's stijl werd gekenmerkt door rauw Oost-Vlaams dialect en eenvoudige, pittige muzikale begeleiding. Hij zong over lust zonder zich een blad voor de mond te nemen en schuwde ook schuttingtaal niet. Voor Heylen komt het gevoel op de eerste plaats. De melodische opbouw, het arrangement, begeleiding,...zijn van minder belang. Qua stijl is zijn muziek een mengeling van volksmuziek, rock, blues en kleinkunst.
[bewerk] Latere leven
Heylen bracht en brengt nog steeds muziek uit, maar kende nooit meer het grote succes van "De Werkmens" en "De Wilde Boerendochtere".
In 1977 trok Heylen zich terug uit de podiumleven en keerde terug naar Assenede. Daar baatte hij het café "De Muiter" uit. In 1978 bracht hij de filosofische dichtbundel "Eeuwig Verlangen" uit. In 1979 werd hij journalist voor het magazine "Panorama-De Post" (thans P-Magazine). Ook werd hij columnist voor het maandblad Playboy.
In 1989 bracht Heylen het boek, "Het Geslacht Planckaert", uit. Hij schreef in 1991 ook het scenario voor een tv-special. Samen met Eddy Planckaert bracht hij datzelfde jaar ook enkele nieuwe nummers uit, waaronder "We Got To Win" en "Hé Schoon Wijveken".
Heylen's passie voor de wielersport hielp hem toen hij in 1992 tijdens de Ronde van Frankrijk de rol van contactpersoon tussen de journalisten en ploegleiding van de Tulip-wielerploeg vervulde. In 1993 bracht hij voor Radio Donna tijdens de Tour verslag uit.
Eind 2007 ontstond er opschudding over een interview dat Heylen's dochter, Helena met wielrenner Tom Boonen gehad had en waarin ze onthuld had dat hij een relatie met de 16-jarige Sophie van Vliet had. Volgens Boonen zou Helena zich hebben voorgedaan als een freelance journaliste voor Humo en vertrouwelijke informatie openbaar hebben gemaakt.
[bewerk] Televisie en film
Heylen werkte voor de openbare omroep als researcher. Tijdens de jaren '80 presenteerde hij op de BRT het televisieprogramma "Op Zoek Naar België" (1985-1989).
Ook presenteerde hij in 1995 de talkshows "Ivan" en "Meer man met Ivan" op VT4.
In 1998 waren er plannen om een film te draaien rond Heylen's nummer "De Wilde Boerndochtere". Hijzelf zou de regie verzorgen en ex-wielrenner Eddy Planckaert, Brigitta Callens en Wendy Van Wanten zouden de hoofdrollen spelen. De film zou de langste vrijscène uit de Vlaamse filmgeschiedenis bevatten, maar werd uiteindelijk na meningsverschillen tussen Heylen en van Wanten verboden uitgebracht te worden. In de rechtzaal werd bepaald dat er niet meer over de film mag gepraat worden, noch dat ze vertoond mag worden.
Hij verzorgde ook het scenario plus productie van de internationale TV- film “Monaco Blue”.
[bewerk] Trivia
- "De Wilde Boerndochtere" (in plaats van "Boerendochtere") is de officiële titel van het nummer, die door een fout op de originele elpee/single staat. Vaak noemt men dit lied "De Wilde Boerendochtere" of "De Wilde Boerendochter".
- André van Duin maakte destijds een parodie op "De Wilde Boerendochtere" : "De Tamme Boerenzoon."
- "De wilde boerendochtere" werd door de VRT een tijdlang als mooiste Vlaamstalige lied genomineerd voor het programma, "Zo is er maar één."
- Het lied was de eerste #1-hit in de Nationale Hitparade op 27 juni 1974, nadat het 4 weken de Daverende Dertig had aangevoerd. In totaal stond het 5 weken op nummer één in de publieke hitlijst.
