Isaac Vossius
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Isaac Vossius (Leiden, 1618 – Londen, 21 februari 1689) was een Nederlandse filoloog en verzamelaar van met name handschriften. Zijn vader was de beroemde Gerhard Johannes Vossius. Omdat Isaac Vossius uit een erudiet gezin kwam, nam hij al op jonge leeftijd kennis van het Grieks, het Arabisch en de antieke geografie.
In 1641 begon Vossius een rondreis door Europa waarbij hij een belangrijk netwerk van geleerden opbouwde. Door zijn contact met Hugo de Groot slaagde hij erin recht te mogen doceren aan de universiteit van Orléans (1644).
In hetzelfde jaar vertrok hij echter naar Amsterdam, waar hij stadsbibliothecaris werd; een functie die hij tot 1648 vervulde. Toen werd hij op uitnodiging van koningin Christina van Zweden hofbibliothecaris in Uppsala, Zweden. Dit was een belangrijke periode uit het leven van Vossius. Hij kocht talloze manuscripten aan voor de bibliotheek (inclusief de verzameling van zijn eigen vader).
De positie van Vossius werd intussen steeds moeilijker, vooral vanwege zijn uitgesproken standpunten over religieuze kwesties. In 1654 besloot hij Zweden te verlaten. Hij keerde terug naar Nederland en ging bij zijn moeder en oom Franciscus Junius wonen in 's-Gravenhage. In 1670 ontving hij echter een uitnodiging om naar Engeland te komen en werd daar in hetzelfde jaar Doctor in het burgerlijk recht.
In 1655 ontving Vossius een groot aantal manuscripten uit de bibliotheek van Uppsala. Deze collectie werd in 1690 verkocht aan de Universiteit van Leiden waar ze nu als de Codices Vossiani bewaard worden. De collectie bestaat uit enige duizenden handschriften. Andere handschriften die ooit in zijn bezit waren, zijn te vinden in de Biblioteca Apostolica Vaticana onder de Codices Reginenses, de handschriften die hij voor Christina van Zweden verzamelde.
