Interlaced scanning

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Bij een interlaced videobeeld wordt niet het gehele beeld ineens opgebouwd.

Interlaced scanning is een techniek waarbij het videobeeld wordt opgedeeld in twee stukken. De ene helft bestaat uit alle even lijnen (even scanlines), de andere helft bestaat uit alle oneven lijnen (odd scanlines). In een PAL (Phase Alternate Line, videostandaard in onder andere Nederland en België) of NTSC (National Television Standards Committee, standaard in onder andere Amerika) signaal wisselen de oneven scanlijnen en even scanlijnen elkaar af en worden sequentieel door de tv weergegeven. Bij PAL gebeurt dit 50 keer per seconde (Hz). Je hebt dus 25 keer per seconde een volledig beeld, ook wel frame genoemd. Bij NTSC is de verversingssnelheid 60 Hz (oftewel 30 maal per seconde een volledig beeld). Deze relatief lage verversingsnelheid resulteert in een onrustig, soms knipperend beeld. Bij NTSC is de onrust wat minder dan bij PAL maar PAL heeft weer een hogere verticale resolutie (meer beeldlijnen). Het NTSC kamp noemt de PAL standaard vaak gekscherend 'Picture Always Lousy'. Andersom grappen de PAL-ers vaak over 'Never The Same Color'.

De reden voor deze constructie is dat in de begintijden van de televisie de elektronica simpelweg niet snel genoeg was om 50 maal per seconde een volledig beeld te verwerken. Met interlacing (of interliniering) wordt de hoeveelheid beeldinformatie gehalveerd.

Sommige tv's 'onthouden' een half frame om het vervolgens, samen met het volgende halve frame als geheel op het scherm te tekenen. In dat geval komt er nog steeds 25 maal per seconde een geheel nieuw frame bij de tv binnen (het normale PAL signaal) maar wordt het geknipper tegengegaan door de twee frames samen te stellen en als geheel frame in één keer te tekenen.

Wanneer het gehele beeld in één keer getekend wordt dan spreken we van Progressive scan. Computers genereren beelden die progressive zijn en veelal ook een veel hogere verversingssnelheid hebben (100 Hz of meer). Het beeld is dan rustiger en minder vermoeiend om naar te kijken.

Moderne TV's zoals LCD (Liquid Crystal Display), Plasmascherm of RPTV (Rear Projection TV) zijn per definitie progressive en hebben elektronica aan boord om de frames samen te voegen. Een gevolg van het samenvoegen van twee interlaced frames kan zijn dat er een zgn. 'kam effect' ontstaat. Dit komt doordat er bij een bewegend beeld verschillen zijn tussen de twee frames. Er worden dan twee frames samengevoegd die in tijd 1/25e van een seconde verschillen. Dit resulteert in twee verschillende momentopnames in één beeld. Hiervoor moet de televisie compenseren. Deinterlacing [1] noemt men dit.