Hieronymus van Cardia
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Hieronymus van Cardia was een Grieks generaal en tijdgenoot van Alexander de Grote.
Na de dood van de koning liet hij zich leiden door het fortuin van zijn vriend en landgenoot Eumenes. Hij werd verwond en gevangen genomen door Antigonus, die hem vergaf en aanstelde als hoofdtoezichter van de asfaltbedden in de Dode Zee. Hij werd met eenzelfde vriendschappelijkehid bejegend door Antigonus' zoon Demetrius, die hem polemarchos van Thespiae maakte, en door Antigonus Gonatas, aan wiens hof hij stierf op de hoge leeftijd van 104.
Hij schreeft een geschiedenis over de Diadochen en hun opvolgers (Epigonen), de periode vanaf de dood van Alexander tot de oorlog met Pyrrhus (323-272 v.Chr.) behelzend, dewelke een van de hoofdbronnen waren voor Diodorus Siculus (XVIII-XX.) en ook voor Plutarchus in zijn biografie van Pyrrhus.
Hij maakte gebruik van officiële documenten en was zeer rigureus in zijn onderzoek van de feiten. Zijn simpele stijl viel blijkbaar niet in de smaak bij zijn tijdgenoten, maar moderne historici zijn van mening dat het goed was. In het laatste deel van zijn werk deed hij een prijzenswaardige poging om de Grieken bekend te maken met het karakter en de vroege geschiedenis van de Romeinen. Hij wordt door Pausanias (I 9. 8.) verweten van partijdigheid ten opzichte van alle heersers, behalve dan Antigonus Gonatas.
Geen enkel significant deel van zijn werk overleefde het tot het einde van de oudheid. Zoals de nog bekendere Alexandergeschiedenis van Ptolemaeus I, bleef niet één boek, zelfs niet één hoofdstuk over.
[bewerk] Antieke bronnen
- Lucianus, Macrobii 22.
- Plutarchus, Demetrius 39.
- Diod. Sic. XVIII 42, 44, 50, XIX 109.
- Dion. Halic., Antiq. Rom. 1. 6.
[bewerk] Verder lezen (verouderd)
- F. Brückner, De vita et scriptis Hieronymi Cardii, in Zeitschrift für die Alterthumswissenschaft (1842).
- F. Reuss, Hieronymos von Kardia, Berlijn, 1876.
- C. Wachsmuth, Einleitung in das Studiuni der alten Geschichte, s.l., 1895.
- C.W. Müller, Frag. hist. Graec. II 450-461.
De tekst is gebaseerd op een artikel uit de Britannica 1911 en kan dus verouderd zijn.
