Henricus Cornelius Rümke

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Henricus Cornelius Rümke (Leiden, 16 januari 1893 - Zürich, 21 mei 1967) was een Nederlands psychiater.

H.C. (Hen) Rümke heeft veel betekend voor de Nederlandse psychiatrie. Zo zorgde hij voor internationele erkenning door bijvoorbeeld zijn verschillende leidinggevende posities binnen de World Federation for Mental Health. Daarnaast verbleef hij veel in het buitenland en vertegenwoordigde zo de Nederlandse psychiatrie in het buitenland. Na zijn emeritaat is hij nog een jaar gasthoogleraar geweest aan de tegenwoordige Universiteit van Michigan te Ann Arbor (VS).

Rümke's vader was huisarts en zijn keuze om in 1911 medicijnen te gaan studeren aan de Universiteit van Amsterdam lag daarom voor de hand. Na het behalen van zijn examen volgde hij een opleiding tot zenuwarts in de Amsterdamse Valeriuskliniek onder begeleiding van prof. L. Bouman. Hier ontmoette hij tevens collega arts-assistent Nelly Bakker zijn latere echtgenote. In 1921 trouwden zij en kregen twee zonen en een dochter.

Op 5 juni 1923 promoveerde Rümke bij prof. C. Winkler (prof. L. Bouman had geen promotierecht), houder van de leerstoel neurologie en psychiatrie aan de Rijksuniversiteit Utrecht, op het proefschrift "Phaenomenologische en klinisch-psychiatrische studie over geluksgevoel". Niet alleen was zijn dissertatie de eerste behoorlijke Nederlandse publicatie over het gebruik van de fenomenologische methode in de psychiatrie, ook vestigde hij hiermee zijn naam internationaal.

Wederom zorgde zijn mentor L. Bouman, die in de tussentijd hoogleraar in Utrecht geworden was, voor een belangrijke stap in Rümkes loopbaan door hem in 1933 voor te dragen als conservator van de Utrechtse psychiatrische en neurologische kliniek en bijzonder hoogleraar in de ontwikkelingspsychologie. Rümke had hiervoor reeds drie keer naast een hoogleraarspost gegrepen door zijn brede interesse en weigering zich toe te leggen op een specifiek vakgebied. Na het overlijden van Bouman in 1936, werd zijn leerstoel gesplitst en werd Rümke gevraagd de leerstoel psychiatrie te bekleden. In de naoorlogse periode legde Rümke zich in zijn werk vooral toe op de plaatsbepaling van zijn vakgebied als gevolg van de vele ontwikkelingen in de geestelijke gezondheidszorg.

Naast zijn medische en wetenschappelijke loopbaan was Rümke ook actief als dichter. In opdracht van het toenmalige ministerie van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen schreef hij een uitgebreid essay over het boek "Van de Koele meren des doods" van schrijver/ psychiater Frederik van Eeden (1860-1932), waarvoor hij in 1964 de Henriette Roland Holst-prijs kreeg.

Rümke stierf in 1967 te Zürich tijdens een lezingencyclus door Duitsland en Zwitserland.

In zowel Utrecht (Rümkelaan) als Hengelo (Rümkehof) is een straat naar Rümke vernoemd.