Heinrich Otto Wieland
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Heinrich Otto Wieland (Pforzheim, 4 juni 1877 – München, 5 augustus 1957) was een Duits scheikundige. Hij kreeg in 1927 de Nobelprijs voor de Scheikunde voor zijn onderzoek naar galzuren. In 1917 volgde hij Adolf von Baeyer op als Scheikunde hoogleraar aan de Universiteit van München.
Wieland probeerde na de Neurenbergse wetten met succes mensen, vooral joodse, te beschermen.
| Winnaars van de Nobelprijs voor de Scheikunde (1926-1950) |
|
1926: Svedberg | 1927: Wieland | 1928: Windaus | 1929: Harden, Euler‑Chelpin | 1930: H.Fischer | 1931: Bosch, Bergius | 1932: Langmuir | 1934: Urey | 1935: F.Joliot‑Curie, I.Joliot‑Curie | 1936: Debye | 1937: Haworth, Karrer | 1938: Kuhn | 1939: Butenandt, Ružička | 1943: Hevesy | 1944: Hahn | 1945: Virtanen | 1946: Sumner, Northrop, Stanley | 1947: Robinson | 1948: Tiselius | 1949: Giauque | 1950: Diels, Alder Volledig overzicht | (1901-1925) | (1926-1950) | (1951-1975) | (1976-2000) | (2001-2025) |
