Heinrich Daniel Ruhmkorff

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Heinrich Daniel Ruhmkorff (Hannover, 15 januari 1803 – Parijs, 20 december 1877) was een Duitse instrumentmaker die de vonkinductor (vaak als Ruhmkorff-inductor aangeduid) commercialiseerde.

Ruhmkorff werd geboren in Hannover op 15 januari 1803. Na een leerjongen te zijn geweest bij een Duitse mechanicus verhuisde hij naar Engeland. Biografieën vertellen dat hij gewerkt heeft met de uitvinder Joseph Bramah, maar dit is onwaarschijnlijk omdat Bramah al in 1814 was overleden. Hij kan evenwel gewerkt hebben voor Bramah’s bedrijf. In 1855 begon hij een winkel in Parijs, waar hij de reputatie verkreeg voor de hoge kwaliteit van zijn elektrische toestellen.

Ofschoon Ruhmkorff vaak de eer kreeg voor de uitvinding van de vonkinductor, was deze in feite uitgevonden door Nicholas Callan in 1836. Echter, Ruhmkorff verbeterde het ontwerp (net als zoveel andere technici) door glas als isolatiemateriaal te gebruiken en andere innovaties om zo vonken te produceren van meer dan 30 centimeter lang. Hij patenteerde zijn inductor in 1851, en zijn succes was zo dat in 1858 hij werd beloond met een 50.000 frank prijs door Napoleon III voor zijn grote ontdekking in de toepassing van elektriciteit. Hij overleed in Parijs in 1877.

Ook Jules Verne werd door Ruhmkorffs vonkinductor geïnspireerd. In één van zijn boeken wordt een lichtbron (de Ruhmkorff-lamp in Naar het middelpunt der aarde) beschreven die op de vonkinductor is gebaseerd. Later werd de door Verne reeds beschreven lamp door A. Dumas en Dr. Benoit ontwikkeld en op de markt gebracht. Deze is sinds 1862 bekend en is als mijnlamp in menig techniekmuseum te vinden. Veel gebruikt werd hij echter niet omdat hij te duur en zwaar was.