Hélène Nolthenius
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Hélène Francisca Nolthenius, ook bekend als Hélène Wagenaar-Nolthenius (Amsterdam, 9 april 1920 - aldaar, 22 april 2000) was een Nederlandse schrijfster en musicologe.
[bewerk] Levensloop
Zij studeerde muziekwetenschap aan de Rijksuniversiteit Utrecht. Daarmee zette zij een familietraditie voort. Zowel grootvader als vader waren classicus en musicus. Zij sloot zich aan bij het communisme. In 1945 deed Nolthenius doctoraalexamen. Zij begon met het schrijven van muziekrecensies voor het rooms-katholieke dagblad De Maasbode. Zij werd in 1946 hoofd van de muziekafdeling van de Katholieke Radio Omroep (KRO). In 1948 promoveerde zij bij Albert Smijers op een proefschrift over Francesco Landini.
In 1953 maakte zij haar literair debuut met de novellebundel Addio, Grimaldi!. Zij publiceerde verschillende misdaadverhalen die zij situeerde in het middeleeuwse Italië.
In 1958 werd Nolthenius buitengewoon hoogleraar muziekgeschiedenis van de Oudheid en de Middeleeuwen aan de Rijksuniversiteit Utrecht. In 1966 werd haar leerstoel omgezet in een gewone leerstoel. In 1974 werd zij benoemd tot lid van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen, (KNAW).
Nolthenius raakte bij een groot publiek bekend door haar vaak herdrukte boeken Renaissance in mei en Duecento. Ook haar studies over het Gregoriaans, Muziek tussen hemel en aarde, en een biografie van Franciscus van Assisi, Een man uit het dal van Spoleto, vonden veel lezers.
