Gonnie Baars

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Gonnie Baars (Amsterdam, 21 november 1947 – Hilversum 22 februari 2000) was een Nederlandse zangeres die vooral bekend was aan het eind van de jaren 60.

De Amsterdamse kwam al jong in het vak, haar vader werkte bij een producent van grammafoonplaten en was pianist-entertainer. Haar eerste hit had ze al op haar veertiende met een Nederlandse vertaling van de songfestivalklassieker Zwei kleine Italiener van Conny Froboess. Twee jaar later presenteerde ze het KRO-radioprogramma Tienerclub en in 1967 had ze haar grootste hit Alle leuke jongens willen vrijen, dat uitgroeide tot een evergreen. Ook haar andere liedjes waren doorgaans olijk van aard. In deze tijd werd ze vaak vergeleken met Willeke Alberti die ze soms zelfs verving als Alberti een optreden wegens omstandigheden niet kon doen.

In 1968 werd ze uitgenodigd om mee te doen aan het Nationaal Songfestival waar de NOS nog vijf andere artiesten voor had gevraagd. Twee daarvan (Tante Leen en Trea Dobbs) zegden af en Gonnie behaalde uiteindelijk met het liedje Ik wil van alles de vierde (laatste) plaats, ook winnaar Ronnie Tober die naar Londen mocht afreizen werd daar laatste. Na deze ervaring heeft ze veel samengewerkt met De Mounties en met Henk Elsink. Ook met Ronnie Tober vormde ze af en toe een gelegenheidsduo.

In 1976 is ze gestopt met zingen om het in 1979 nog een come-back te maken, echter met weinig succes zodat ze al snel definitief stopte. In de jaren 90 was ze actief voor de SON (Senioren Omroep Nederland) die onderdeel wilde worden van het publieke bestel, dit werk deed ze samen met artiesten als Milly Scott, Eddy Christiani en de eerder genoemde Ronnie Tober.

Gonnie Baars overleed onverwachts op 53-jarige leeftijd aan een hartstilstand, een paar dagen voordat de initiatiefnemers van de SON een CD wilden aanbieden aan VVD-fractievoorzitter Dijkstal.