Getuigenheuvel

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Een getuigenheuvel is een heuvel met een bepaalde geologische oorsprong. De vorm van de heuvel is daarbij een aanduiding voor hoe het landschap er lang geleden uitzag.

Inhoud

1 Ontstaan
2 Verspreiding
3 Voorbeelden

[bewerk] Ontstaan

Getuigenheuvels vinden hun oorsprong in het Laat-Mioceen. Tijdens deze periode steeg de zeespiegel en kwam heel Vlaanderen onder water te liggen. De zanden die in deze periode zijn afgezet worden de zanden van Diest genoemd (Diestiaan-zanden). Het bijzondere aan dit zand is dat het sterk glauconiethoudend is. Glauconiet bevat relatief veel ijzer. Toen de zee zich na het Mioceen definitief terugtrok naar het noorden, werden de afgezette zanden blootgesteld aan verwering. Het glauconiet oxideerde tot limoniet en de ”roest” die aldus ontstond deed het zand tot ijzerzandsteen aaneenkitten. De ijzerzandstenen boden veel meer weerstand aan de latere erosie. Daardoor ontstond een typisch heuvellandschap. Op plaatsen zonder ijzerzandsteen werden die zachtere lagen immers weggespoeld. Deze heuvels zijn nu nog steeds in het landschap te zien. Deze getuigen van de Diestiaanzee worden getuigenheuvels genoemd.

[bewerk] Verspreiding

De heuvels in het zuiden van West-Vlaanderen (de Kemmelberg en andere), het zuiden van Oost-Vlaanderen (de Kluisberg ea.) en de heuvels van het Hageland zijn alle getuigenheuvels.

Het zijn ook deze heuvels die door wielerwedstrijden zoals de Ronde van Vlaanderen worden aangedaan.