Günther Rall

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Günther Rall (Gaggenau, 10 maart 1918) is een Duitse gevechtspiloot uit de Tweede Wereldoorlog. Hij schoot 275 vijandige toestellen neer en was daarmee een van de meest succesvolle gevechtspiloten aller tijden.

[bewerk] Jeugd

Günther Rall werd geboren in een dorpje op het Zuid-Duitse platteland in Baden-Württemberg, niet ver van Baden-Baden. Al op 17-jarige leeftijd besloot hij tot een carrière als beroepsmilitair. Om zijn kansen om toegelaten te worden tot het oud-württenbergse Infanterie-Regiment Nr. 13 te vergroten, verliet hij in 1935 het humanistische Karls Gymnasium te Stuttgart en verruilde dat voor de Nationalpolitische Erziehungsanstalt Backnang. Op 6 december 1936 meldde hij zich bij het 13de Infanterie-Regiment in Ludwigsburg om zijn carrière als infanterist te beginnen. Het zou anders lopen: in 1938 besloot hij de infanterie te verruilen voor de nieuwe Duitse Luftwaffe. Rall zou later in interviews zeggen dat hij gehersenspoeld was door propaganda.

Na een korte opleiding behaalde hij z'n vliegbrevet en volgde verder zijn een opleiding tot officier. Op 1 december 1938 werd Rall bevorderd tot luitenant. In zijn opleiding leerde hij op verschillende vliegtuigen vliegen, maar gedurende de oorlogsjaren vloog hij voornamelijk met een Messerschmitt Bf 109.

[bewerk] In de oorlog

Rall kwam voor het eerst in actie tijdens de slag om Frankrijk in mei en juni 1940. Als luitenant gaf hij leiding aan een eskader van 10 toestellen dat de oprukkende Duitse grondtroepen moest ondersteunen. Rall schoot tijdens de slag om Frankrijk zelf 1 vliegtuig af en werd onderscheiden met het IJzeren Kruis.

Nadat Frankrijk veroverd was, werd Rall gestationeerd op een basis bij Calais. Duitsland begon nu aan de slag om Engeland en Rall moest met z'n Messerschmitt bf 109 Duitse bommenwerpers escorteren die de Britse vliegvelden bombardeerden. Rall werd zelf een keer neergeschoten en sprong met z'n parachute boven de Noordzee eruit. Hij wist zwemmend een afstand van 15 kilometer af te leggen en kwam in Frankrijk aan land.

Na het verliezen van de slag om Engeland werd Rall overgeplaatst naar een squadron dat moest deelnemen aan de invasie van Rusland. Nadat in augustus 1941 het startsein voor deze invasie was gegeven begon Rall's zegetocht: Rall bleek een uitstekend piloot te zijn in het neerschieten van de technisch zwakkere toestellen. Hij haalde in snel tempo het ene toestel na het andere uit de lucht. Van zijn 275 overwinningen vonden er dan ook 273 aan het front in het oosten plaats (de andere drie betroffen één neergeschoten Curtiss P-36 op 18 mei 1940 bij Metz in Noord-Frankrijk, en een P-38 Lightning en P-47 Thunderbolt op respectievelijk 29 april 1944 ten noorden van Hannover en 12 mei 1944 bij Wetzlar).

Rall werd door zijn collega vliegers geprezen om zijn lef en zijn doorzettingsvermogen. Meerder malen raakte z'n Messerschmitt zwaar beschadigd maar toch bleef Rall doorvechten. Soms haalde hij met een brandende motor nog vijandige toestellen neer. Rall werd niet minder dan acht keer neergeschoten en raakte daarbij 4 keer zwaargewond.

Na juni 1944 werd Rall teruggehaald van het Oostfront, op dat moment had hij 260 vijandige vliegtuigen neergehaald en hij mocht uit handen van Hitler de zwaarden bij z'n ridderkruis in ontvangst nemen.

In september 1944 werd Rall door z'n goeie vriend Walter Nowotny gevraagd om lid te worden van het befaamde Commando Nowotny, een elite eskader dat was uitgerust met de hyper moderne Me 262 straaljagers. Alleen de allerbeste piloten mochten lid worden van dit eskader.

Tijdens de laatste maanden van de oorlog vloog Rall met een Messerschmitt Me 262 straaljager, met dit toestel schoot Rall nog 32 Amerikaanse toestellen neer. Hiermee was hij de meest succesvolle van alle Duitse straaljager piloten.

In januari 1945 werd Rall's Me 262 door een Thunderbolt gevechtsvliegtuig neergehaald. Een kogel drong door tot in de cockpit en kwam terecht in de stuurknuppel. Door de explosie verloor Rall z'n duim en wijsvinger. Rall wist per parachute uit de Me 262 te springen, en was daarmee een van de weinige piloten die ooit een crash met dit type straaljager overleefden. Toen Rall op de grond terecht kwam brak hij z'n been.

Rall werd naar een Duits hospitaal gebracht en door slechte medische voorzieningen ging z'n been ontsteken. Bovendien maakten het verlies van duim en wijsvinger hem ongeschikt om nog te vliegen. Rall bleef tot het einde van de oorlog in het ziekenhuis en werd toen door de Amerikanen gevangen genomen.

[bewerk] Na de oorlog

Na de oorlog kreeg Rall te horen wat er was gebeurd in de concentratiekampen. Rall werd een fanatieke anti-nazi en een pacifist. Hiermee was hij van de weinige Nazi's die zich later tegen de oorlog keerden. In veel documentaires en boeken legde hij uit waarom tijdens de oorlog zo hard vocht: hij gaf toe door propaganda geïndoctrineerd te zijn. Hij wist niets van de politiek en geloofde dat hij voor z'n vaderland moest vechten. Ook werd Rall voorzitter van een organisatie die zich inzette voor Duitse oorlogsveteranen.

Rall nam zich voor nooit meer oorlog te willen meemaken en trad juist daarom op 1 januari 1956 in de rang van majoor toe tot de nieuw opgerichte Bundeswehr van de nu democratische Bondsrepubliek Duitsland. In de daarop volgende jaren maakte Rall verder carrière bij de nieuwe Duitse Luftwaffe. Op 13 oktober 1975 ging Rall in de rang van Luitenant-Generaal met pensioen. Zijn laatste positie was die van de Duitse permanente vertegenwoordiger bij de militaire commissie van de NAVO.

Vandaag de dag is Rall nog vaak te zien op de Duitse televisie.

Rall heeft over zijn belevenissen in 2004 een boek geschreven: Günther Rall, Mein Flugbuch - Errinerungen 1938-2004 (Moosburg 2004). Zie www.MeinFlugbuch.de