Fat Possum Records

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Fat Possum Records is een Amerikaans muzieklabel in Oxford, Mississippi. Fat Possum begon 1992 als een blueslabel, maar verloor sinds het einde van de vorige eeuw verschillende artiesten door ouderdom. Vandaag zijn het merendeel van de artiesten jonge rockgroepen.

Het label huisvestte enkele van de belangrijkste bluesartiesten van de laatste jaren, zoals Junior Kimbrough (1930-1998) en R.L. Burnside (1926-2005) en bracht een aantal van de belangrijkste hedendaagse bluesalbums uit. Het werd vaak bekritiseerd door bluespuristen, omdat ze oude bluesmuzikanten albums lieten opnemen met jonge rockergroepen of hun bluessongs lieten remixen tot elektronische dance-tracks.

Artiesten als R.L. Burnside en Junior Kimbrough kunnen Sonic Youth, U2, Iggy Pop en The Rolling Stones tot hun fans rekenen. All Night Long van Junior Kimbrough kreeg vier sterren in het muziektijdschrift Rolling Stone.

Inhoud

1 “Not the Same Old Blues Crap”
2 “Basically the blues was dying when we started and now it's over”
3 “We're Trying Our Best”
4 Boeken
5 DVD
6 Externe links

[bewerk] “Not the Same Old Blues Crap”

Fat Possum Records (of kortweg Fat Possum) is een Amerikaans muzieklabel dat in begin van de jaren 1990 werd opgericht door Matthew Johnson, een student aan de University of Mississippi (Oxford, Mississippi) en occasioneel medewerker van het tijdschrift Living Blues en Peter Lee, een redacteur bij dat zelfde tijdschrift.

De twee waren ontevreden over de kwaliteit van nieuwe bluesalbums. De markt werd overspoeld met gladde blues, terwijl de ruwere versie zoals die gespeeld werd in de landelijke gebieden van Mississippi, in de eerste plaats de noordelijke Mississippi Hills, nauwelijks een kans kreeg. De blues die wereldwijd verkocht werd, klonk heel anders dan de rauwe blues die in Mississippi voor en door de plaatselijke bevolking in de juke joints gespeeld werd.

Het eerste album werd opgenomen met 400 dollar uit Johnsons studiebeurs.

Peter Lee werd vervangen door Bruce Watson.

Robert Palmer, journalist voor The New York Times en auteur van Deep Blues, een klassieker over blues in Mississippi, was een belangrijke medewerker in de eerste jaren. Hij hielp Johnson en Watson artiesten te selecteren en zorgde voor de productie van de albums.

De doorbraak kwam er met A Ass Pocket Of Whiskey in 1996. Het album was een samenwerking tussen R.L. Burnside en Jon Spencer Blues Explosion. Het werd gehekeld door bluespuristen, maar sloeg aan bij een nieuw, jong publiek. Come On In (1998) was een volgende poging om blues relevant te maken voor een nieuw publiek. Nummers van Burnside werden geremixed door onder meer Tom Rothrock en Alec Empire (Atari Teenage Riot).

R.L. Burnside en Junior Kimbrough waren de belangrijkste bluesartiesten van Fat Possum.

[bewerk] “Basically the blues was dying when we started and now it's over”

Verschillende van de oude Fat Possum artiesten zijn gestorven. In 1998 sterft Junior Kimbrough. In 2005 sterft R.L. Burnside. Asie Payton, King Ernest en Charles Caldwell stierven zelfs voor hun album uitgebracht werd. In de tweede helft van de jaren 1990, na de succesvolle samenwerking tussen Burnside en John Spencer Blues Explosion begint Fat Possum ook jonge, blanke groepen tekenen. In 1997 brengt Fat Possum de eerste keer rockalbums uit (van The Neckbones en 20 Miles). Vandaag bestaat het merendeel van de catalogus uit jonge, blanke rockgroepen (The Black Keys, Fiery Furnaces). Het label is ook begonnen oude opnames uit de jaren 1960 opnieuw uit te brengen.

[bewerk] “We're Trying Our Best”

Fat Possum heeft sinds zijn oprichting bijna voortdurend met juridische en financiële problemen te kampen gehad: slechtverkopende albums, rechtszaken met verdelers, het uitschrijven van ongedekte cheques, ... Hun eerste album, Bad Luck City (1992) verkocht nauwelijks. Het label werd toen geholpen door Capricorn Records. Na twee jaar komt het tot een breuk. De daaropvolgende rechtszaak kost Fat Possum veel geld. Van 1996 tot 2004 wordt er samengewerkt met Epitaph. De stopzetting van die samenwerking kost het label hun succesartiest Solomon Burke. (Don't Give Up On Me (2002) van Solomon Burke won in 2003 de Grammy Award for Best Contemporary Blues Album en was een financieel succes en een belangrijke bron van inkomsten voor het label).