Fandango (muziek)
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De fandango is een dansvorm in ¾ maat, oorspronkelijk gezongen maar in de loop der tijd steeds vaker puur instrumentaal uitgevoerd. Zij heeft een karakteristiek ritme van een kwart, vier zestienden en opnieuw een kwart, en bestaat uit een copla (strofe) en een estribillo (refrein). De fandango vindt zijn wortels in de muziek van de negerbevolking van Amerika; de naam is te herleiden tot de Bantoetalen. Rond het midden van de 18e eeuw dook de fandango op in Spanje, om zich over het gehele Spaanse grondgebied te verspreiden, met uitzondering van Catalonië. Er bestaan tal van varianten van die vernoemd zijn naar de plaats (de fandango van Alosno, Cartagena, Lucena enz.) of de streek (Málaga, Taranta enz.). In het Spaanse taalgebied onderscheidt men de fandanguillo (de fandango als dans) en de fandango (uitsluitend gezongen).
Een opmerkelijke fandango – met castagnetten – is verwerkt in het gitaarkwintet in d groot van Luigi Boccherini. Mozart maakte een vrije verwerking van een Andalusische fandango in het ballet uit het derde bedrijf van Le Nozze di Figaro.
