Führerbunker

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Overzicht van de 'Führerbunker'

Führerbunker is de benaming voor het complex van ondergrondse ruimten in Berlijn, waar Adolf Hitler Duitsland de laatste weken van het nationaalsocialistisch regime leidde, alvorens hij in dezelfde bunker zelfmoord pleegde. De bunker was het dertiende en laatste Führerhauptquartiere van Hitler.

[bewerk] De bouw

Overzicht van de 'Vorbunker'

De bunker bevond zich vijf meter onder de grond. Vier meter gewapend beton en een meter aarde beschermden de dertig kamers eronder. Eigenlijk waren het twee bunkers die met elkaar verbonden waren, namelijk de oudere 'Vorbunker' en de nieuwere 'Führerbunker'. De aanleg van het complex werd in twee bouwfases (rond 1936 en 1943) verricht. In de tweede fase werd ook de ruimte voor Hitler gepland, die kort voor de ingebruikneming in januari 1945 werd afgerond. Anders dan de Vorbunker, die tijdens de eerste bouwfase werd aangelegd, werd de Führerbunker extra versterkt. Zo werd er een tweede laag gewapend beton aangebracht en de zijwanden werden in dikte verdubbeld, omdat Hitler angst had voor het feit dat een vliegtuigbom de bunker in de zijkant kon treffen. Aangezien de schuilplaats onder het grondwaterniveau van Berlijn was, voelde men bominslagen die buiten plaatsvonden erg goed. Bovendien moest er constant binnengedrongen grondwater worden weggepompt. De bunker bezat een speciaal toevoersysteem voor frisse lucht dat de binnenkomende lucht eerst filterde. Daardoor was de bunker beschermd tegen gifgasaanvallen. Voor de stroomvoorziening was er een generator op diesel geïnstalleerd. Dit zorgde voor een hoog geluidsniveau in de bunker. Bij de ingangen werden alle personen op wapens gecontroleerd door SS'ers. Elke bezoeker moest zijn wapen in de garderobe afgeven. De enigen die met een wapen in de bunker rondliepen waren de bewakers, de telefonist Rochus Misch en Hitler zelf.

[bewerk] Tweede Wereldoorlog

Op 16 januari trok Hitler zich in de Führerbunker terug, omdat de kans op een luchtaanval in de 'Reichskanzlei', die boven de grond lag, steeds groter werd. Hij werd vergezeld door zijn staf, Martin Bormann (januari 1945), Eva Braun (februari 1945) en het gezin van Joseph Goebbels (april 1945). In de Vorbunker werden de zes kinderen van Goebbels ondergebracht en 25 tot 35 medische en administratieve medewerkers. Naast al deze mensen was er ook één dier aanwezig. Hitlers hond Blondi ging samen met de Führer mee de bunker in. In het begin gingen ze nog regelmatig buiten wandelen, maar sinds maart was het risico te groot en bleven ze binnen.

Veel medewerkers en leden van Hitlers staf verlieten de bunker op 22 en 23 april, alvorens heel Berlijn zou zijn omsingeld door troepen van de Sovjet-Unie. Hitler koos ervoor om te blijven. Op 29 april zou hij met Eva Braun trouwen, die haar naam zag veranderen in Eva Hitler. Één dag nadat ze getrouwd waren, pleegden ze samen zelfmoord. Ze namen een capsule gevuld met cyanide in, waarbij Hitler, voor de zekerheid, ook nog een pistool tegen zijn hoofd hield en tegelijkertijd met het innemen van de cyanide, afvuurde. Joseph en Magda Goebbels vergiftigden al hun kinderen, om de dag erna samen zelfmoord te plegen.

De meeste van de overige mensen in de bunker vertrokken enkele uren later en probeerden door de Russische linies te breken om zo aan het gevangenschap te ontkomen. De mensen die in de bunker bleven wachten totdat de vijand hen kwam halen, moesten wachten tot 2 mei. Ze werden door de Russen in krijgsgevangenschap gesteld. In de bunker zelf vonden de Russen meer dan een dozijn aan lichamen (de personen die zelfmoord hadden gepleegd) en een hoop verbrande papieren en documenten.

[bewerk] Na de Tweede Wereldoorlog

Na de Tweede Wereldoorlog probeerde het Rode Leger om de bunker op te blazen. Deze poging had echter geen succes; slechts enkele wanden werden beschadigd. In 1959 trachtte de Oost-Duitse regering om de bunker op blazen, ook zonder enig succes. In 1988 en 1989 werd er gestart met de nieuwbouw van appartementen aan de Wilhelmstraße. De resten van de bunker, die tot dan onder een berg aarde bewaard waren gebleven, werden met veel moeite verwijderd. Slechts de bodemplaat en delen van enkele zijwanden liggen nu nog enkele meters diep onder de grond.

Op 8 juni 2006 werd er een informatiebord neergezet, welke een schema bevat van de plaats waar de bunker zich bevond. De telefonist Rochus Misch, waarschijnlijk een van de laatste nog in leven zijnde personen die tijdens de zelfmoord van Hitler in de bunker aanwezig waren, was tijdens de opening van het monument aanwezig. In mei 2007 is nog één andere persoon in leven die tijdens Hitlers dood in de bunker aanwezig was. Armin Lehmann helpt onderzoekers met het geven van historische feiten. Lehmann was een 16 jaar oud lid van de Hitlerjugend.

[bewerk] Media

[bewerk] Films

Der Untergang (2004), Het grootste deel van de film speelt zich af in en om de Führerbunker. De bunker werd grotendeels gebaseerd op het nog intact zijnde deel en op verslagen van ooggetuigen.
The Bunker (1981)
Hitler: The Last Ten Days (1973)

[bewerk] Documentaires

Adolf Hitler's Last Days, van de BBC serie Secrets of World War II. Overzicht van de laatste dagen van Hitler.
The World at War (1974), een serie die veel informatie verschaft over Adolf Hitler en zijn naziregime. Inclusief een interview met zijn secretaresse Traudl Junge over de laatste dagen in de bunker.
Unsolved History: Hitler's Bunker (2002), van de Discovery Channel serie Unsolved History. Historici proberen aan de hand van meer dan 60 jaar oude foto's, mappen en schema's een digitale reconstructie te maken van de bunker.