Ernst Thälmann
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ernst Thälmann (Hamburg, 16 april 1886 - Buchenwald, 18 augustus 1944) was de leider van de Kommunistische Partei Deutschlands (KPD) tijdens de Weimarrepubliek.
Thälmann werd in 1917 lid van de Onafhankelijke Sociaaldemocratische Partij van Duitsland (USPD). Toen er in deze partij in 1920 onenigheid ontstond over het al dan niet toetreden tot de Comintern, koos Thälmann voor de communisten.
In mei 1924 werd hij in de Reichstag verkozen en in oktober 1925 werd hij voorzitter van de KPD en deed hij een gooi naar het presidentschap. Mede door Thälmann's kandidaatschap in de tweede ronde van de verkiezingen werden de linkse stemmen verdeeld onder communisten en gematigde socialisten en kon Paul von Hindenburg de kandidaat van de Deutsche Zentrumspartei Wilhelm Marx met gemak verslaan. In maart 1932 was hij opnieuw kandidaat, ditmaal tegen de herkiesbare, maar dementerende 84-jarige Von Hindenburg en Adolf Hitler. De slogan van de KPD was destijds: "Een stem voor Hindenburg is een stem voor Hitler, een stem voor Hitler is een stem voor oorlog." Hindenburg werd herkozen, maar benoemde Hitler tot kanselier.
Nadat de Nazi's in januari 1933 definitief aan de macht kwamen, probeerde Thälmann een algemene staking te organiseren om Hitler ten val te brengen. Deze poging mislukte. In februari van dat jaar organiseerde hij dan een meeting waar hij opriep Hitler met geweld af te zetten. Daarop werd Thälmann op 3 maart in Berlijn gearresteerd door de Gestapo en gedurende elf jaar opgesloten. In augustus 1944 werd hij op persoonlijk bevel van Adolf Hitler geëxecuteerd in het concentratiekamp Buchenwald.
