Erkertoren
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
.jpg/200px-Bartizan_(PSF).jpg)
Een erkertoren of arkel, ook wel spietoren, peperbus of sentinel is een rond, overhangend torentje dat van de 12e[1] tot en met de 16e eeuw aan of op een muur of vestingwal van oude verdedigingswerken gebouwd werd. Een erkertoren kwam vaak op de hoek van twee gevels voor, maar kon ook in het midden van een gevel geplaatst zijn. De erkertoren was meestal van relatief klein formaat en diende ter bescherming van een schildwacht. Door het vrije zicht op de omgeving van het vestingwerk bood de erkertoren tevens een uitstekend observatiepunt voor wachters.
Erkertorentjes werden vaak uitgerust met schietgaten en kantelen. Zelfs aan de oudste verdedigingswerken uit de Middeleeuwen zijn erkertorentjes gebouwd. Eugène Viollet-le-Duc neemt in zijn Dictionnaire raisonné de l’architecture française du XIe au XVe siècle aan dat deze eerste erkertorens van hout gemaakt waren, die slechts in tijden van oorlog aan de muren bevestigd werden.[2]
Als voorbeeld van een gebouw in Nederland met erkertorens kan Kasteel Schaloen te Oud-Valkenburg in Zuid-Limburg dienen, waarbij zowel op de hoeken alsook in het midden van een gevelpartij exemplaren voorhanden zijn.
[bewerk] Referenties
- ^ Annie Gay: Châteaux et demeures du Jura. Editions Cabedita, Yens [u. a.] 1998, ISBN 2-88295-234-1, S. 14.
- ^ E. Viollet-le-Duc: Dictionnaire raisonné de l'architecture franc̜aise du XIe au XVIe siècle. Bd. 5, S. 115.
 |
Voor deze tekst over Erkertoren is (o.a.) de 11de editie van de Encyclopædia Britannica (1911: en.wikisource) als bron gebruikt, die zich vanwege zijn ouderdom in het publiek domein bevindt. |
