Engels-Russische Entente

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Engeland en Rusland kwamen tot de Engels-Russische Entente omdat ze bondgenoten zochten.

Engeland had als reden dat ze zich nooit actief met de politiek op het Europese vasteland bemoeiden, ze bemoeiden zich meer met hun koloniën. Ze zagen zich genoodzaakt zich er wel mee te gaan bemoeien, de reden hiervan was de toenemende macht van het nieuw gevormde Duitsland. Dit land was onder Otto von Bismarck omgetoverd van een aantal kleine en achtergebleven gebieden tot de machtigste staat van Europa. Ook begon dit land te werken aan een vloot, die de Engelse vloot best eens zou kunnen bedreigen. De Engelsen zagen dit als reden om zich in te dekken in de vorm van te sluiten allianties.

Ook Rusland had zo zijn eigen redenen om toenadering te zoeken tot een nieuwe bondgenoot. Rusland en Duitsland zaten met Oostenrijk in de Driekeizerbond, waar Rusland in 1887 uitstapte (vanwege een verslechterde verhouding met Duitsland. Duitsland bood toch in ruil hiervoor het Herverzekeringsverdrag aan, maar de Duitse keizer Wilhelm II wilde het Herverzekeringsverdrag, dat in 1890 afliep, niet verlengen. Dit kwam omdat Italië in 1881 verzocht lid te worden van de Tweebond, en werd toegelaten (hoewel het niet al te goed met Oostenrijk kon opschieten). Verder dacht Duitsland het wel zonder 'het achterlijke' Rusland af te kunnen. Hierna hield de driekeizerbond op te bestaan en vormden Duitsland, Oostenrijk en Italië Driebond, later Centralen genoemd.

Omdat beide landen zich bedreigd voelden door het enorme machtsblok in Centraal-Europa gingen ze onderling verdragen sluiten met landen die niet lid waren van de Centralen. Zo ondertekenden beide landen in 1907 een verdrag waarin steun werd beloofd indien één van de leden zou worden aangevallen, de Engels-Russische Entente. Dit verdrag en verdragen tussen beide landen met Frankrijk zouden leiden tot de Triple Entente, de tegenstander van de centralen in WOI.