Emilie Luzac
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Emilie Luzac (Marguérite Emilie) (Leiden, 30 november 1748 — Watten, bij Duinkerken, 28 november 1788) is de tweede dochter van Jean (Jan) Luzac, boekverkoper en krantenuitgever en Anna Hillegonda Valckenaer. Op 5 november 1775 huwde zij met Wijbo Fijnje. Het echtpaar Fijnje-Luzac kreeg drie kinderen: Jantje (Jean Etienne Fijnje), overleden 30 maart 1866; Miete-Coosje Fijnje; en het bijna direct na de geboorte overleden Gontje. Ze woonden in Delft, maar bezaten ook in Voorburg het landgoed Vlietenburgh. Omdat Wijbo Fijnje, die tot de patriotten behoorde en uitgever was van de Hollandsche Historische Courant te Delft, na de Oranje-omwenteling van 1787 moest vluchten, vertrok het gezin Fijnje-Luzac eerst naar Antwerpen, vervolgens naar Brussel, en uiteindelijk naar Watten in Frans-Vlaanderen, waar Emilie in 1788 overleed. Brieven van Emilie (en enkele van Wijbo Fijnje) zijn, met een uitvoerige inleiding, uitgegeven door Baartmans onder de titel Myne beslommerde Boedel.(2003).
[bewerk] Literatuur
- Emilie Fijnje-Luzac, Myne beslommerde Boedel. Brieven in ballingschap 1787-1788, editie Jacques J.M. Baartmans, 2003.
- C. Kroes-Ligtenberg, Dr. Wybo Fijnje (1750 - 1809); belevenissen van een journalist in de patriottentijd, 1957.
