Eigen vermogen
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Het eigen vermogen van een onderneming wordt berekend door van de activa de schulden af te trekken
- EigenVermogen = Activa − Schulden
Het eigen vermogen wordt in geval van een vennootschap (bv of nv) opgebouwd door de inleg van aandeelhouders (het bedrag dat bij uitgifte voor een aandeel betaald wordt) en door het inhouden van bedrijfswinsten. Het eigen vermogen wordt aan de rechterkant van de balans onder de passiva genoteerd en is als het ware de schuld van het bedrijf aan zijn eigenaren.
Eigen vermogen neemt af wanneer een onderneming verlies lijdt, of door het uitbetalen van dividenden.
Het eigen vermogen is voor te stellen als het bedrag dat resteert wanneer alle bezittingen van een onderneming worden verkocht en alle schulden afgelost. Het eigen vermogen geeft dan ook niet de marktwaarde van een onderneming weer. Een hoog eigen vermogen maakt een bedrijf wel meer waard, maar in de martktwaarde van een onderneming spelen ook heel andere factoren een rol. Zo geven de omzet- en winst-verwachtingen van de onderneming een beeld van de mogelijke opbrengsten van een onderneming over de tijd, terwijl het eigen vermogen een restpost is.
Voor financiële instellingen wordt het eigen vermogen meer bepaald gedefinieerd als "middelen die volledig en onvoorwaardelijk ter berschikking staan van de instelling om haar risico's of verliezen in te dekken". Maar banken houden niet graag een zo groot mogelijk eigen vermogen aan. Immers, hoe groter het eigen vermogen hoe lager het ROE (Return On Equity, het rendement op het eigen vermogen). Daarom zijn er externe reguleringen inzake minimale eigenvermogenvereisten. Het eigen vermogen is een buffer voor het opvangen van oninbare kredieten. Zo kan een bankfaillisement vermeden worden.
