Doriërs
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De Doriërs (Gr. Δωριεῖς, Dōrieis) waren chronologisch de laatste groep van Grieks sprekende stammen, die het Griekse schiereiland, via Illyria, binnendrongen, vermoedelijk in de periode 1200-1000 v.Chr. Deze migratie wordt meestal de Dorische volksverhuizing genoemd.
De Doriërs wisten reeds goed om te gaan met paarden, en kenden reeds de ijzerbewerking. Met hun ijzeren wapens waren zij in staat gemakkelijk de oorspronkelijke bevolking te onderwerpen. Men neemt aan dat hun expansie over de Peloponnesos (met als centrum Sparta), vele eilanden (onder andere Kreta) en de zuidwestelijke hoek van Klein-Azië (met als centrum Halicarnassus) de doodsteek heeft gegeven aan de Myceense cultuur.
De Doriërs vertegenwoordigden over het algemeen het meer sobere, nuchtere en soldateske deel der Grieken. Ook in de (bouw)kunst vertegenwoordigt het Dorische karakter het strenge, sobere element.
De Doriërs waren 1 van de 3 voornaamste bevolkingsgroepen rond 1100 v.C. De andere waren de Achaeërs en de Ioniërs.
