Dienstbetrekking

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Dienstbetrekking is een begrip dat gehanteerd wordt in het arbeidsrecht en in Nederland ook in het fiscale recht en dan voornamelijk in de loonbelasting. Er is sprake van een dienstbetrekking als er sprake is van het verrichten van persoonlijke arbeid (door de werknemer), het betalen van loon (door de werkgever) en er moet sprake zijn van een gezagsverhouding (tussen de werknemer en werkgever). Vooral de gezagsverhouding is niet altijd duidelijk. De vraag is dan of de werkgever de werknemer instructies kan geven over hoe de arbeid verricht wordt.

[bewerk] Belang van het begrip

Het recht onderscheidt meerdere vormen voor het verrichten van arbeid. Afhankelijk van de vorm zijn bepaalde regels wel of niet van toepassing. Daarbij beoogt de wet bescherming te bieden aan de zwakkere partij bij een arbeidsrelatie. De meeste regels met betrekking tot de arbeidsovereenkomst zijn van dwingend recht. Maar niet alle arbeid die verricht wordt wordt verricht krachtens een arbeidsovereenkomst.

De wettelijke bescherming die de wet de werknemer biedt kan voor een werkgever aanleiding zijn om contracten te gebruiken die niet gelden als arbeidsovereenkomst. Als de werkelijke relatie echter gekwalificeerd kan worden als een dienstbetrekking dan kan de naam van het contract de wet echter niet terzijde schuiven. Arbeid die verricht wordt in dienstbetrekking valt onder de arbeidsovereenkomst zoals geregeld in het Burgerlijk Wetboek.

Daarbij geldt nog wel de beperking die de wet zelf maakt. Werknemers die in dienstbetrekking zijn bij de overheid vallen niet onder de regels van de arbeidsovereenkomst tenzij dit uitdrukkelijk is overeengekomen, of is geregeld in een aparte wet.