De shockdoctrine. De opkomst van rampenkapitalisme
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De shockdoctrine, de opkomst van rampenkapitalisme is een boek van de Canadese journaliste Naomi Klein uit 2007.
In dit boek stelt Naomi Klein dat de neoliberale ideologie, oorspronkelijk van Milton Friedman, wordt opgedrongen aan bevolkingen na 'shocks', dit zijn gebeurtenissen zoals natuurrampen en oorlogen. De bevolking is verward en niet in staat zich te verzetten tegen economische hervormingen en zich bezig te houden met politiek, overleven heeft al haar energie nodig. Terwijl de bevolking nog in verwarring is worden publieke voorzieningen snel geprivatiseerd. Voorbeelden van situaties die Klein noemt zijn onder andere de orkaan Katrina in New Orleans en de tsunami in Azië, dit zijn natuurrampen en kunnen derhalve niet expres worden toegepast door regeringen. Maar ze noemt ook de oorlog in Irak, een shock die wel bewust is toegepast, om daarna de economie snel te hervormen terwijl de bevolking te verward is om zich te verzetten.
Het boek begint met het verhaal van New Orleans en hoe daar, na de ramp in 2005, het schoolsysteem, de huisvesting en de gezondheidszorg razendsnel werden ingepalmd en geprivatiseerd. Men wilde de hele regio omvormen tot een taxfreezone. Overlevers van de tsunami (2004) getuigen over bedrijven en politici die de terreinen van hun voormalige huizen als nieuw te ontginnen gronden gingen beschouwen om er hotels te bouwen. Dit zijn enkele voorbeelden die Klein aanhaalt om aan proberen te tonen dat de wereld in toenemende mate slaaf zou worden van de shockdoctrine die aanleiding geeft tot het rampenkapitalisme.
Zij stelt dat dit een nieuwe vorm van kolonialisme voorstelt. Het ontstane puin bij een ramp is het bijna bijbels klinkende nieuwe onontgonnen land: leeg en open voor wie het wil inpalmen. Terwijl het bloed van de getraumatiseerde slachtoffers vloeit en men enkel denkt aan zelfbehoud, rinkelt de kassa van de ondernemers die de vrije markt uitroepen als enige ware. Dit met als doel winst te halen uit de desoriëntatie van de bewoners, privatiseringen doorvoeren terwijl de mensen in shock zijn en zich enkel op hun dagelijkse zorgen kunnen concentreren. [1]
