De Ordonnans

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De Ordonnans (alias Café zonder bier) is een Belgische absurdistische speelfilm uit 1962, een Vlaamse klassieker met Bobbejaan Schoepen in de hoofdrol.

Van deze komedie, naar een scenario van regisseur Charles Frank en Trevor Peacock, kwam destijds ook een Engelstalige versie in de omloop, onder de titel At the Drop of a Head. Op de set werd de Nederlandse en Engelse versie tegelijk gedraaid.^[1]

Iedereen die in België iets te betekenen had, zowel in de variété, in de sport, als in de filmwereld zelf, speelde mee: Ann Petersen, Yvonne Lex, Denise Deweerdt, Nand Buyl, Tony Bell, Co Flower, Rik Coppens, Armand Pien, Rik Van Steenbergen, Charles Janssens, Tony Bell, Nini De Boël, Staf Parmentier, Louis Vervoort, ...

In 1962 was De Ordonnans met 8 miljoen BF de duurste film ooit in België gemaakt. De ondertitel Café zonder bier werd ook in het Frans vertaald: Café sans Export.

Een niet onbelangrijk deel van het verhaal moest zich toch nog in de prille sixties afspelen, want filmfinancier Jacques Kluger (die ook manager was van Bobbejaan Schoepen) wilde ook de nodige liedjes laten horen, zoals 'De jodelende fluiter', 'I’m cryin in my beer' en uiteraard ook de titelsong. Ook de Cousins mogen even acte de présence geven met 'Kili Watch'. Schoepen zelf was niet te spreken over dit filmavontuur: De opnames verliepen chaotisch en er werden twee regisseurs de laan uitgestuurd. Zelf heb ik 500.000 fr. geïnvesteerd om acteurs te betalen. Jef Bruyninckx (alias De Witte) heeft het uiteindelijk mogen oplossen..^[2]

[bewerk] Hernieuwde belangstelling

De film kwam lang in de vergetelheid terecht, tot de Belgische cultband Dead Man Ray in 1999 de Engelse versie onder het stof vandaan haalde en ermee op tournee gingen door België en Nederland. Voor Daan Stuyven (Daan) en Rudy Trouvé (ex-dEUS) meteen ook een eerbetoon voor de (soms miskende) artistieke veelzijdigheid die de artiest Schoepen typeert: Een vakman die zijn jazzy country-gitaarspel, zijn diepe engelachtige stem en zijn geflipte volkshumor tot een handelsmerk en later tot een pretpark wist om te zetten.^[3]

Uit dit project ontstond bij productiemanager Firmin Michiels de idee om met Bobbejaan Schoepen een plaat op te nemen zoals Rick Rubin deed met Johnny Cash. Maar toen bij Schoepen in 2000 kanker werd vastgesteld, werd het idee weer opgeborgen. Na de verkoop van Bobbejaanland (2004) is het idee voor een nieuw muziekproject weer van start gegaan.