Cooch Beharenclaves
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
De Cooch Beharenclaves vormen een complex van enclaves en exclaves[1] op de grens van India en Bangladesh en staan bekend als het meest gecompliceerde en grootste en/exclavecomplex ter wereld.
Inhoud |
[bewerk] Statistieken
Het complex bestaat uit 106 exclaves van de Indiase staat West-Bengalen in Bangladesh en 92 exclaves van Bangladesh in India. De totale grootte van de Indiase exclaves bedraagt 69,6 km² en die van Bangladesh 49,7 km². In totaal zijn er 28 enclaves binnen enclaves (counter-enclaves), waarvan zeven van India en 21 van Bangladesh. Tevens bevat het één enclave binnen een enclave binnen een enclave (counter-counter-enclave). Deze Indiase exclave is de enige counter-counter-enclave ter wereld. Ook de kleinste internationale enclave ter wereld, Upan Chowki Bhaini, een Bengaalse[2] exclave met een oppervlakte van 53 m², bevindt zich in het complex.
Schematische weergave van de enclaves:
|
|
[bewerk] Geografie
De enclaves zijn genoemd naar het district Cooch Behar in de staat West-Bengalen, wat tot de Indiase onafhankelijkheid een autonoom vorstenland was en na de onafhankelijkheid enkele jaren een aparte deelstaat was. Ook het West-Bengaalse district Jalpaiguri heeft enkele enclaves en exclaves. Aan de Bengaalse kant geldt dit voor de districten Panchagarh, Nilphamari, Lalmonirhat en Kurigram, allemaal onderdeel van de divisie Rajshahi. De oostelijkste Bengaalse exclave grenst aan een kant aan het Assamese district Dhubri.
Het geschat aantal inwoners van de enclaves bedraagt zo'n 70.000 mensen,[3] ook al lopen de schattingen zeer ver uit een. Het exacte aantal is echter niet te geven in verband met het feit dat de ambtenaren van de statistische overheidsdiensten vrijwel geen toegang kunnen krijgen tot de gebieden.
Het gebied is vlak, drassig en vruchtbaar en kent vele grote en kleine rivieren, de belangrijkste zijn, van oost naar west de Dudhkumar of Raidak, de Kaljani, de Dharia of Singimari, de Tista en de Karatoya.
De grootste plaatsen in en rondom het gebied zijn, van oost naar west Dhubri, Kurigram, Cooch Behar, Dinhata, Lalmonirhat, Rangpur, Dhupguri, Nilphamari, Domar, Mainaguri, Haldibari, Jalpaiguri en Panchagarh.
[bewerk] Bevolking
Vrijwel de gehele bevolking bestaat uit Bengaals sprekende Bengalen. Wat betreft religie is er wel verschil. In het deel van India zijn de mensen in hoofdzaak hindoeïstisch en in Bangladesh islamitisch. Een andere tegenstelling is de levensstandaard, die aan de kant van India gemiddeld hoger is dan aan de kant van Bangladesh.
[bewerk] Geschiedenis
In 1711 en 1713 sloten het al een tijd lang in onmin levende Mogoelrijk en het Koninkrijk Cooch Behar een verdrag. Grote delen van Cooch Behar kwamen hierdoor bij het Mogoelrijk. Door tegenstand van enkele lokale hoofdmannen van Cooch Behar ontstonden er enclaves in het gebied van het Mogoelrijk. De grenzen tussen beide gebieden werden verder gefragmenteerd door bezittingen van Mogoelsoldaten over de grens van Cooch Behar. Veel problemen leverden dit groot aantal enclaves echter niet op omdat Cooch Behar de jaren daarop schatplichtig was aan het Mogoelrijk en de meeste enclaves zelfvoorzienend waren.
In 1765 kwam het Mogoelrijk in het bezit van de Britse Oost-Indische Compagnie. Cooch Behar viel daar buiten, waardoor de enclaves en exclaves een rol begonnen te spelen als vrijplaatsen voor wetsovertreders.
In 1947 wordt Brits Indië opgedeeld in India en Pakistan, waardoor Cooch Behar aan Oost-Pakistan ging grenzen. In 1949 werd Cooch Behar als een deelstaat bij India gevoegd en in 1950 werd Cooch Behar een district in de deelstaat West-Bengalen. De enclaves tussen de verschillende Indiase bestuurlijke gebieden werden de jaren daarop vrijwel allemaal gesaneerd.
In 1958 begonnen de eerste onderhandelingen om de situatie rond de enclaves op te lossen. Dit leverden echter weinig resultaat op en sommige plannen kwam ook op verzet te staan van een deel van de plaatselijke bewoners.
Oost-Pakistan werd in 1971 de onafhankelijke staat Bangladesh. In 1974 kwamen de regeringen van India en Bangladesh overeen om de enclaves uit te wisselen en/of de toegang tot elkaars enclaves eenvoudiger te maken. Het verdrag hiervoor is ondertekend door Bangladesh, maar moet anno 2007 nog steeds geratificeerd worden door India. In 2001 zijn de twee landen verder gegaan met praten over het probleem, echter dit heeft nog geen enkel resultaat opgeleverd.
[bewerk] In de praktijk
Sinds de opdeling van Brits-Indië en de spanningen tussen de landen die hier uit zijn voortgekomen, is de situatie in de enclaves erg complex geworden. De belangrijkste oorzaak hiervoor is dat het ene land het het andere land niet toe laat om, op enkele uitzonderingen na, zijn enclaves te besturen en om zijn gezag er uit te oefenen.
Ondanks dat er enkele pogingen zijn ondernomen om de toegang tot elkaars enclaves eenvoudiger te maken, zoals een corridor, regelingen om goederen af te leveren en regelingen om in- en uit te reizen voor de bewoners van de enclaves, is de situatie in de enclaves door de jaren heen verslechterd. De meeste bewoonde enclaves hebben geen elektriciteit en vers drinkwater, omdat beide landen het niet toelaten om leidingen over elkaars grondgebied aan te leggen. De meeste enclaves zijn ook economisch afgesloten van hun moederland, waardoor ze afhankelijk zijn van illegale grensoverschrijdingen, leveringen van derden of volledig zelfvoorzienend moeten zijn. Het is wel mogelijk voor de bewoners van de enclaves om toestemming te krijgen om hun enclave te verlaten, echter daarvoor moeten ze wel een visum hebben, die men moet afhalen in het consulaat van het land waarin de enclave zich bevindt. De enige manier om die consulaten te kunnen bereiken is om de grens of grenzen illegaal over te steken, wat niet zonder gevaar is. Ook is er door alle belemmeringen een groot tekort aan medicijnen en zijn er geen scholen.
Vooral bewoners van de Indiase exclaves zijn in de loop van de jaren naar India zelf vertrokken, omdat de situatie onhoudbaar was geworden. Hun plek is ingenomen door arme Bengalen uit Bangladesh, die hierdoor illegaal op Indiaas grondgebied verblijven. Dit heeft echter weinig consequenties omdat het gebied de-facto niemandsland is, wat trouwens niet betekent dat Bangladesh deze "ingenomen" enclaves van voorzieningen voorziet. Ook zijn de enclaves aan beide kanten broeinesten voor smokkelaars en andere criminelen.
De situatie scheelt ook van enclave tot enclave. Voor bewoners van sommige enclaves wordt het weer gedoogd dat ze inkopen doen op de plaatselijke markt en dat hun kinderen naar de plaatselijke school gaan. De grootste Bengaalse exclave Dohogram-Angorpotha is daarnaast sinds 1999 met het moederland verbonden door middel van de Tin Bigha-corridor. Dat geldt echter niet voor de nutsvoorzieningen, waardoor een ziekenhuis in deze enclave in onbruik is geraakt, omdat het geen elektriciteit heeft.
[bewerk] Externe links
- (en) "Waiting for the esquimo: An historical and documentary study of the Cooch Behar enclaves of India and Bangladesh" door Brendan R. White (2002)
- (en) "Theory of Enclaves" door Evgeny Vinokurov (2005) - Chapter 6: Enclave stories and case studies, bladzijde 117: Cooch Behar
- Kaart van ergens tussen 1950 en 1971, met aantekeningen
- Meer kaarten op exclave.info
| Bronnen, noten en/of referenties: |
|
