Claude Lejeune
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Claude Lejeune, ook: Claude Le Jeune (Valenciennes, circa 1530 - Parijs, 1600) was een Nederlandse polyfonist uit de Renaissance.
[bewerk] Leven
Claude Lejeune was de laatste Franse componist die tot de hervormingsgezinde beweging van de Hugenoten behoorde. Zijn productie religieuze muziek is minstens zo groot als die van Claude Goudimel, maar veel minder bekend. Hij was in dienst van verschillende hervormingsgezinde Seigneurs, aan wie hij ook zijn composities opdroeg, leefde geruime tijd in Frankrijk, waar hij nauw samenwerkte met de Académie de Poésie et de Musique, opgericht door J.-A.de Baïf. In dit kader experimenteerde hij met musique mesurée à l'Antique. Zijn bekendste werk in dit genre is Le Printans. In 1590 vluchtte hij naar La Rochelle. Toen in 1598 de voormalige protestant Hendrik IV van Frankrijk koning werd, werd hij diens hofcomponist. Zijn meeste composities zijn postuum uitgegeven. Claude Lejeune schreef een groot aantal koorwerken over melodieën uit het Geneefse psalter.
[bewerk] Werken
Selectie:
- 150 Psaumes de David à 4 voix
- Psaumes en vers mesurés, de 2 à 8 voix (Teksten van de Baïf en Agrippa d'Aubigné)
- Octonaires de l'inconstance et de la vanité du monde
