Boeing B-47
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
| Boeing B-47 Stratojet | |
|---|---|
 |
|
|
|
|
| Rol: | strategische bommenwerper voor middellange afstand |
| Bemanning: | 3 |
|
|
|
| Gebruik: | USAF (1951-1965) |
|
|
|
| Lengte: | 36,6m |
| Hoogte: | 8,4m |
| Spanwijdte: | 35,4m |
| Vleugeloppervlak: | 132,7m² |
|
|
|
| Leeggewicht: | 35867kg |
| Startgewicht: | 60340kg |
| Max. gewicht: | 100000kg |
|
|
|
| Motor(en): | 6x General Electric J47 turbojet |
| Stuwkracht: | elk 32kN |
|
|
|
| Topsnelheid: | 970 |
| Actieradius: | 3240km |
| Dienstplafond: | 10100m |
|
|
|
| Raketten: | geen; 2 atoombommen of 11000kg conventioneel |
|
|
|
De Boeing B-47 Stratojet was een USAF bommenwerper voor de middellange afstand die werd ontworpen om met hoge subsone snelheid het luchtruim van de Sovjet-Unie binnen te dringen.
Het toestel was gebouwd volgens een totaal nieuw na oorlogs concept dat ook veel heeft bijgedragen in de ontwikkeling van latere straal passagiersvliegtuigen. De Stratojet is nooit daadwerkelijk in gevechtsacties geweest en was de ruggengraat van het Strategic Air Command (SAC) in de jaren ’50 van de vorige eeuw.
De bemanning bestond uit een commandant, vlieger en radarnavigator. De commandant en vlieger zaten achter elkaar in een cockpit bovenop de romp; de radarnavigator zat voorin de neus. De B-47 Stratojet werd opgevolgd door de Convair B-58 Hustler en vervolgens weer door de General Dynamics F-111. Het SAC had B-47’s van diverse types operationeel in de periode van 1951-1965; er zijn totaal 2042 Boeing B-47’s afgeleverd.
[bewerk] Geschiedenis
De eerste XB-47 (2 gebouwd) vloog als prototype in december 1947 maar werd pas in 1953 operationeel.
De B-47A (10 gebouwd) test en evaluatietoestellen vlogen in september 1948.
De B-47B (399 gebouwd) werd de eerste operationele bommenwerper versie in april 1951.
De B-47 C en D waren experimentele toestellen die nooit in productie zijn gegaan.
De B-47 E (1341 gebouwd) werd vanaf januari 1953 de standaard SAC versie. Dit toestel had sterkere J47 motoren met methanol/water injectie voor extra stuwkracht tijdens de start en de mogelijkheid voor het gebruik van extra afwerpbare rocket assisted take off (RATO) raketten die aan de achterzijde om de romp heen konden worden gemonteerd.
In 1956 bezat de USAF 28 Wings met B-47 bommenwerpers en 5 Wings met RB-47 verkenningstoestellen.
De B-47’s waren toen de ruggengraat van Amerika’s strategische nucleaire vergelding. Zij opereerden vanaf bases in Engeland (Fairford, Alconbury, Greenham Common, Mildenhall), Marokko (Sidi Slimane, Nouasseur, Ben Guerir), Spanje (Moron), Alaska (Eielson AB) en Guam (Andersen AB).
De bemanningen trainden op minimum interval take offs (MITO), waarbij de toestellen binnen 15 seconden van elkaar opstegen om zo snel mogelijk in de lucht te zijn. Deze MITO oefeningen waren zeer gevaarlijk door de veroorzaakte turbulenties; bovendien veroorzaakten de water/methanol motorinjectie en RATO raketten een dikke zwarte rook die de achterop komende toestellen volkomen verblindde.
RB-47 E (240 gebouwd) was de in 1959 uitgebrachte verkenningsversie; deze kon alleen fotoflitsbommen afwerpen en was geschikt gemaakt voor fotografie cartografie.
RB-47H (32 gebouwd) was de versie voor het vergaren van allerlei Russische elektronische dataverwerking. Van dit type werd in 1960 boven de Barentszzee 1 toestel door de Russische luchtmacht afgeschoten; de bemanning kwam om.
ERB-47H (3 gebouwd) werd de electronic intellligence (ELINT) versie met 3 man extra bemanning. Van dit type werden in 1960 2 toestellen boven de Barentszzee door de Russische luchtmacht afgeschoten; 4 bemanningsleden kwamen om, de overigen werden een jaar later vrijgelaten.
RB-47K (15 gebouwd) was de versie die werd gebruikt voor het verzamelen van weergegevens en radioactieve resten van Russische kernproeven.
De laatste echte B-47 productielijn stopte in 1957 hoewel latere modificaties nog wel werden uitgevoerd. In 1959 deed de Boeing B-52 zijn intrede en werden de B-47’s geleidelijk uitgefaseerd.
Gedurende deze tijd veranderden de operaties van karakter. Het bombarderen van grote hoogte werd vervangen door het uitvoeren van lage penetratievluchten waarna vlakbij het doel steil werd geklommen en de atoombommen tijdens de klim werden afgeworpen. Het toestel rolde daarna meteen weg en zocht een goed heenkomen voordat de zaak explodeerde. Deze over the shoulder procedure werd continu getraind.
De laatste B-47 Wings werden in 1963 gedeactiveerd en in 1965 waren geen USAF B-47 bommenwerpers meer operationeel; de USN gebruikte ze incidenteel voor tests tot 1976. De overgebleven B-47’s werden omgebouwd tot QB-47 drones (radiografisch bestuurde doelen) en in de jaren ’60 en ’70 op die manier vernietigd
De allerlaatste B-47 vlucht was in juni 1986 naar het museum op de vliegbasis Castle, Californië. Er zijn een stuk of 15 B-47’s overgebleven voor static display.
[bewerk] Inzet
De enige B-47’s die min of meer bij gevechtsacties waren betrokken waren vreemd genoeg de RB-47 verkenners. Deze toestellen opereerden van praktisch elke vliegbasis vanwaar ze de Sovjet-Unie konden bereiken en penetreerden het Russische luchtruim om hun radar en afweer uit te testen.
Vaak kwamen deze toestellen met meer geluk dan wijsheid weer terug. Tijdens minimaal 5 missies werd er op ze geschoten en tijdens 3 missies werd een RB-47 daadwerkelijk door de Russische luchtmacht neergeschoten.
