Bloemkoolwijk

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Bloemkoolwijk (ook wel spaghettiwijk) is een term uit de ruimtelijke ordening en planologie. Met dit begrip bedoelen planologen en stedenbouwkundigen een stedelijk woonmilieu uit de periode 1970 – 1985. Stedebouwkundig en planologisch gezien markeren de woonmilieus uit die periode een keerpunt binnen de Nederlandse stadsontwikkeling van na 1945.

De bloemkoolwijken die sinds 1970 werd gebouwd kenmerken zich door kronkelende paden en hofjes. Het zijn woonmilieus opgebouwd uit buurten, wijken en stadsdelen met woonerven. De structuur van een bloemkoolwijk wordt ook wel de "boomstructuur" genoemd. De verkeersstromen zijn sterk hiërarchisch geordend. Het doorgaande verkeer wordt geleid over een beperkt aantal hoofdwegen of een ringweg, waar de bebouwing veelal van afgekeerd is. De straten en woonerven vormen aparte subwijkjes, die als bloemkoolroosjes op de hoofdwegen zijn "geplant" en doorgaans maar één toegang hebben. Deze subwijkjes zijn meestal niet door wegen met elkaar verbonden en bestaan dus veelal uit dood- of rondlopende straten. Dit concept zorgt voor autoluwe woongebieden.

De bloemkoolwijk is een reactie op de planningsdoctrine en ontwerpgedachte van de Nieuwe Zakelijkheid. De bloemkoolwijk vormt een duidelijke grens tussen de functionalistisch en monolitische wijken van vlak na de Tweede Wereldoorlog en de eclectisch en retrospectieve stijlen van de jaren 1990.