Biomineralisatie

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Biomineralisatie is een proces waarbij door organismen mineralen op een welgestructureerde manier worden afgezet.

De meeste bekende vorm van biomineralisatie is de vorming van de schelp van een schelpdier. Ook de vorming van een parel valt daaronder. Het mineraal dat daarbij wordt afgezet is meestal kalk CaCO₃ in de calciet vorm meestal, maar soms ook als aragoniet. Er zijn echter ook organismen die andere materialen, bijvoorbeeld silicaten, als bouwmateriaal gebruiken. Een goed voorbeeld zijn blauwgroene algae. Ook de botten van een mens bevatten mineralen, meest calciumfosfaat in dat geval.

Het interessante aan biomineralisatie is dat er in alle gevallen sprake is van een biochemisch controlemechanisme over de kristallisatie van het mineraal. Dat zorgt ervoor dat het mineraal op een bepaalde manier en in een bepaalde vorm aangroeit. Dit is des te opmerkelijker omdat de nucleatie en groei van kristallen een berucht ingewikkelde zaak is die in het laboratorium maar met grote moeite onder de duim gekregen kan worden.

De eerste onderzoeker op dit gebied was Pieter Harting.

Bronnen, noten en/of referenties:

(fr) Harting, P., 1872. Recherches de Morphologie synthétique sur la production artificielle de quelques formations calcaires organiques. Nieuwe verhandelingen I klasse Koninklijk Nedederlands Instituut van Wetenschappen, Letteren en Kunsten, XIV.