Betaverval

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

In de kernfysica wordt onder betaverval verstaan een soort radioactief verval, waarbij een betadeeltje, namelijk een elektron of een positron wordt uitgestraald. Deze processen worden respectievelijke "beta min" (β⁻) respectievelijk "beta plus" (β⁺) genoemd.

Bij het β⁻ verval, wordt door de zwakke kernkracht een neutron in een proton omgezet, waarbij een elektron en een anti-neutrino vrijkomen:

Bij het β⁺ verval, wordt een proton omgezet in een neutron, waarbij dan een positron en een neutrino vrijkomen:

Als het bij deze processen betrokken proton of neutron deel uitmaakt van een atoomkern, wordt bij dit verval het ene chemische element omgezet in het andere. Bij voorbeeld:

(beta min)

of

(beta plus)

[bewerk] Geschiedenis

De naam betaverval is afkomstig van de naam die gegeven werd aan de vrijgekomen straling. Men onderscheidde in radioactiviteit oorspronkelijk alfastraling, betastraling en gammastraling.

Het betaverval gaf het eerste natuurkundige bewijs van het bestaan van het neutrino. De energie van de geëmitteerde elektronen bij het betaverval bleken niet diskreet te zijn; sommige elektronen waren energierijker dan anderen. Men probeerde te verklaren wat gebeurde met de missende energie, als een elektron een lagere energie had dan hetgeen vereist was op basis van de wet van behoud van energie. Om dit op te lossen, stelde Wolfgang Pauli voor dat de missende energie werd gedragen door een ander, nog niet ontdekt deeltje; de neutrino. Dit werd in meer detail geanalyseerd door Enrico Fermi.

Het betaverval duidde op de zwakke wisselwerking.

Het betaverval gaf ook het eerste tegenbewijs tegen CP-symmetrie.