Bemonsteringsfrequentie
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Onder de bemonsteringsfrequentie (Engels: sampling rate) wordt, onder meer bij digitale signaalbewerking en regeltechniek, verstaan: de 'snelheid' (frequentie) waarmee een continu signaal wordt bemonsterd tot een tijd-discreet 'digitaal' signaal, opgebouwd uit samples ('monsters'). De bemonsteringsfrequentie wordt uitgedrukt in de eenheid hertz, of in bemonsteringen per seconde.
Bij het omzetten van een analoog in een digitaal signaal, analoog-digitaal conversie, moet in het algemeen het analoge signaal worden bemonsterd — d.w.z. gemeten of afgelezen — op discrete tijdstippen die op zekere intervallen van elkaar liggen. De tijdsduur van zo'n interval is afhankelijk van de toepassing, maar wordt begrensd door het Nyquist-Shannon bemonsteringstheorema (zie Nyquist-frequentie). De bemonsteringsfrequentie is de inverse van deze intervaltijdsduur: hoe korter het interval, hoe hoger de frequentie.
In het algemeen geldt dat met een hogere bemonsteringsfrequentie signalen met een hogere frequentie gecodeerd (omgezet) kunnen worden.
[bewerk] Zie ook
