Apotheose

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

De apotheose van keizer Antoninus Pius (138–161 n. Chr.) en keizerin Faustina. (reliëf van de erezuil van Antoninus Pius, Rome.)

Apotheose was "de verheffing van de mens tot god". Bij de Grieken was deze verheffing in de bloeitijd van hun geschiedenis ten enenmale onbekend, behalve in hun heroëncultus.

Heroën waren wezens, hoewel met een menselijk lichaam, toch boven de mensen verheven. Werden zij van de boeien van dat lichaam bevrijd, dan konden zij onder de goden worden opgenomen, zoals Herakles.

De mens evenwel, die zich lichtvaardig tot de rang van de goden wilde verheffen, werd door hun wraak op de verschrikkelijkste wijze getroffen.

Toen bij het verval van het Griekse volk het ongeloof algemeen was doorgedrongen, kwam de apotheose veel meer in zwang, doch zij was niets dan een blote titel, die aan degenen, welke men tot god verhief, geschonken werd. (b.v. Alexander de Grote)

Bij de Romeinen werden gewoonlijk de keizers na hun dood bij senatus consultum (Senaatsbesluit) tot goden verklaard. Deze apotheose heette consecratio.

[bewerk] Zie ook

• consecratio

[bewerk] Referentie

• T.T. Kroon, art. apotheose, in T.T. Kroon, Mythologisch Woordenboek, 's Gravenshage, 1875.